Ik kijk naar de klok. Het is exact acht uur en precies op de moment hoor ik het belsignaal van mijn telefoon. Ik neem op, maar druk gelijk weer op het rode hoorntje. Nee! Ik doe het niet, ik doe het niet. Ik weiger pertinent om nog langer gehoor te geven aan mijn diepste verlangens.
Rust wil ik hebben. Rust.
Een felle bliksemschicht schiet door de inmiddels donkere lucht. Raar weer is het. Ik tel. Bij 6 raast de donder al. Bijna gelijk aan mijn eigen gevoel. Storm woedt ook door mijn lijf. Lichtflitsen geven me knallende koppijn. Ze prikken in mijn ogen en het geraas wat erop volgt dreunt door tot in mijn lendenen.
Ik kijk naar de klok. Het is negen uur. Het onweer is afgenomen. Heel in de verte hoor ik het nog rommelen. De flitsen zijn gestopt. Het mag geen noodweer meer genoemd worden. Maar door mijn lichaam trekken nog wel wervelwinden. Cyclonen wisselen orkanen af. Een zondvloed is er niets bij. Ik kijk naar buiten. De donkere wolken hebben plaats gemaakt voor een invallende schemering. Ik ben op zoek naar een regenboog. Nergens te bekennen. Het regent niet meer en de zon schijnt evenmin.
Ik kijk naar de klok. Tien uur. Ik denk met een zucht aan mijn bed. Onder de dekens wil ik nestelen. Slapen, slapen wil ik. Mijn hoofd te rusten leggen op het kussen. Niet langer gehoor geven aan mijn diepste verlangens.
Wankelend strompel ik naar mijn pc. Het scherm staart mij aan, de roep van mijn toetsenbord negeer ik, ik geef niet toe aan mijn dwangmatigheid om nog een laatste invulling te schrijven voor de apriluitdaging. Nee, ik doe het niet, ik doe het niet.
