'Gloeiende grutjesyoghurt nog aan toe, nu is het genoeg, dat is de zoveelste keer al dat ik over de deurmat struikel. Hij gaat er aan. Bij deze verklaar ik hem de oorlog.' Na het ziedende betoog, pak ik een doosje lucifers en na het onding aan gort geknipt te hebben, steek ik het in de fik.
'Stop!' Schreeuwt mijn man. 'We hebben hem nodig, waar anders moeten we onze voeten op vegen?'
Zoals wel vaker loopt hij achter de feiten aan. Lekker dan, mosterd na de maaltijd, de brandlucht verspreidt zich door het hele huis, wat rest is een zielig smeulend hoopje ellende.
Gelaten haal ik mijn schouders op. 'Om mijn part leven we van nu af aan in een huis vol smerige voetstappen. Alles beter dan duizendmiljoen keer mijn nek breken.' Ja ja, wanneer er ooit eens een programma komt voor een race naar de beste overdrijver, dan win ik met glans.
'Dat gaat niet, dat weet jij ook wel, dat kunnen we onze dochter niet aandoen, die gaat dan zeker spontaan overgeven bij het aanschouwen van zoveel smerigheid.'
Hij heeft gelijk, met haar smetvrees kan ik het echt niet maken en na even nadenken kom ik met de volgende suggestie.
'We kunnen ook het Perzische tafelkleed voor de deur leggen.'
'Wat moet dan op tafel wanneer we gaan eten?'
'Eten we niet, hoeven we ook niet meer ons gebit te poetsen en dat scheelt ook weer tandpasta.'
'Je bent nog steeds in oorlogsstemming, merk ik.'
'We hebben sowieso geen groente en vlees meer in huis.'
'Hoe kan dat nou, je bent toch net wezen winkelen?'
'Winkelen is iets anders dan boodschappen doen. Er zijn genoeg aardappels, dus verhongeren hoeven we niet. Leg jij nou maar de Pers voor de deur, doe je ook nog eens iets nuttigs.'
Ik vertrek naar de keuken. Jas een mand vol piepers, kieper ze in de snelkookpan en mopper nog even door, als een goede kok betaamd tussentijds de aardappelen op gaarheid controlerend.
Mijn man, mak als een schaapje, legt trouw het door mij aangewezen kleed voor de achterdeur en volgt me naar mijn kookdomein.
'Dana, vraagje, vallen aardappels te eten zonder de dis te dekken?'
Met de hete restanten nog achter in mijn keel brul ik: 'Schaar je weg!'
Mijn zevende invulling voor de steekwoordenuitdaging. Welke? Nou die van Hans natuurlijk.
