Miss Zwaluw laat een traan
Het jaar dat ik als miss Zwaluw naar buiten mag treden loopt bijna ten einde. Talrijke lucifers heb ik af moeten branden om de missverkiezing te winnen, maar het was het waard geweest. Genoten heb ik van het samenspel met hem. Een prettige bijkomstigheid van mijn misstijd. Nu zit ik met een dilemma. Ik heb nog een verzoek liggen, zonder hem wil ik er niet heen. Hem vervangen kan uitkomst bieden, maar ik kan het niet aan.
Een traant rolt over mijn wang en wordt meteen geabsorbeerd door het tafelkleed. Alsof verdriet zomaar weg te zuigen is en geen sporen na laat. Voorzichtig wrijf ik over het natte plekje. Weemoed valt me ten deel wanneer ik denk wat hij allemaal voor me betekend heeft. Nu is het afgelopen met hem. Hij is versleten. Ik had het nooit verwacht dat hem dat zou overkomen. Had ik maar beter voor hem gezorgd. Verwaarloosd heb ik hem. Het als vanzelfsprekend gevonden dat hij het altijd maar voor me deed. Afgemat. Klaar.
Hele programma's hebben we samen doorlopen. Vele winkels, kledingszaken, maar ook drogisterijen en zelfs een zuivelzaakje, met een extreem uitgebreid yoghurtassortiment stuurden ons een uitnodiging. Bij iedere gelegenheid had ik zijn hulp nodig, samen gaven wij de aanzet, de perfecte aftrap, het inluiden van het ultieme begin. Met standaard een stralende tandpastasmile op mijn gezicht, stond ik samen met hem aan de oorsprong van veel bedrijfjes. Ik gaf richting, had het heft in handen, maar zonder hem was het onmogelijk de klus te klaren. Zonder hem ging het eenvoudigweg niet.
Ik recht mijn rug, bel naar de eigenaren van het nieuw te openen meubelparadijs en laat hen weten dat wegens privéomstandigheden ik niet in staat zal zijn om het lint door te komen knippen.
