'Vergeet je boekentas niet mee te nemen.'
'Mam, doe normaal, we hebben tegenwoordig geen boeken meer, dus je spreekt ook niet van boekentas of zoiets ouderwets. Ik heb mijn tablet, dat is veel compacter dan zo'n zware schooltas.'
'Geen boeken meer? Doe zelf normaal. Het boek is tijdloos.'
Ze draait met haar ogen als antwoord, vindt overduidelijk haar moeder hopeloos niet meer van deze tijd. Ik zucht, de moderne tijd is voor mij bijna niet meer bij te houden. Ik ben nog van de vorige eeuw, toen het nog normaal was dat je met een telefoon belde, met een pen schreef en het papieren boek nog heilig was. Ik herinner me nog dat ik mijn vader voor gek verklaarde dat hij voor mij een pukkel had gekocht, daar pasten mijn boeken toch niet met goed fatsoen in? Ja, wanneer ik aan het proppen ging, maar mijn spullen waren me veel te dierbaar, er zouden eens ezelsoren in de bladzijden komen te zitten, of de rug van mooi gebonden boek zou kunnen beschadigen. Een degelijke boekentas, zo'n stevige, liefst van kalfsleer, dat was wat ik ambieerde. Dat is nog steeds wat ik wil.
'Heb je alles? Je telefoon ook bij je? Je moet me wel kunnen bellen wanneer je weer naar huis wilt.'
'Mam! Bellen? Dat doet de jeugd niet meer hoor.'
'O, nee, sms-en heet dat nu.' Sms-en kan ik ook met mijn mobieltje, dat vind ik persoonlijk al heel wat. Ik heb dat van mijn oudste dochter geleerd, die vond het twaalf jaar geleden niet meer kunnen dat ik mijn telefoon alleen maar gebruikte om te bellen.
Hoofdschuddend kijkt ze me aan, draait weer met haar ogen, zucht er theatraal bij. Ik zie haar denken: Sms-en, zo van het jaar nul.
'Ik stuur wel een app-je. Ach nee, dat kan niet, jij hebt nog zo'n antiek mobieltje en geen smartphone. Weet je wat? Ik stuur wel een postduif, of ik laat je wel met rooksignalen weten dat ik naar huis wil.'
'Ga nog even zo door, dan breng ik je helemaal niet meer, dan zie je maar hoe je op school komt.'
Zo, die heb ik mooi even de mond gesnoerd. Gelaten pakt ze haar minimale hoeveelheid spullen en stapt in de auto.
Onderweg poog ik een gesprek aan te gaan. Ze zit constant op het scherm van haar mobiel te kijken. Het irriteert me mateloos.
'Kan je nou niet voor één keertje je ogen van je telefoon afhouden?'
'Nee, dat heb je helemaal goed, dat kan ik niet.'
'Doe je mobieltje uit, je hebt hem nu niet nodig.'
'Mam! Hoe kan je dat nou zeggen? Ik heb hem altijd nodig, weet je dan niet dat de mobiel tegenwoordig als één van de belangrijkste levensbehoeftes wordt beschouwd?'
Nu is het genoeg. Ik trap figuurlijk op de rem, letterlijk kan ik het niet maken midden op de snelweg. Mijn hand gaat razendsnel naar rechts, ik grijp de telefoon en smijt hem met een boogje op de achterbank. Mijn dochter krijst.
'Lieverd, het is maar een ding, water, lucht, voedsel, zijn allemaal eerste levensbehoeftes. Je kan nog minder zonder je kleren dan zonder je mobiel.'
Dat had ik niet moeten zeggen, meteen wil ze het tegendeel bewijzen, trekt haar shirt uit, bukt zich, wurmt haar voet uit haar schoen, draait het raam open en gooit beide uit het raam.
'Zonder kleren kan ik best, wanneer je niet wilt dat ik naakt naast je kom te zitten laat je mij mijn smartphone nu terugpakken en maak je er de rest van de route geen opmerkingen over.'
Met een zucht geef ik me gewonnen.
De gehele verdere rit zit mijn dochter rustig te genieten van haar levensbehoefte nummer één.
Geschreven voor de gecombineerde uitdagingen van Encaustichris en MyGirlyLife
