Shit, daar gaat mijn strakke schema. Wat als ik de hobbykamer oversla? Kan dat wel? Krijg ik dan niet weer die standaardmoppers van mijn dochter? En ik wil zo graag alles gedaan hebben voor ik aan mijn schrijven begin. In dubio sta ik een kwartier te staren naar het verkeersbord.
Ik moet mijn gedachten eerst op wat anders richten. Dat helpt meestal wel. Maar wat? De was is al helemaal afgerond, er hangt ook niets meer aan de waslijn. Alles is al gestreken door mijn dochter, de schat, zelfs ondergoed strijkt ze. De dekens liggen al netjes opgevouwen in de kast, overhemden hangen aan hangers op het rek, de sokken liggen keurig in paren in de la en de losgeraakte zoom van mijn lievelingsrok heeft de lieverd met plakband gerepareerd.
De afvalemmer. Met een schok herinner ik mezelf eraan dat ik nog helemaal geen actie ondernomen heb om die te legen. Nu de camera weg is, is de kans om gesnapt te worden nihil en kan ik mijn geheim in veiligheid stellen. Ik laat de hobbykamer voorlopig even met rust en snel me naar de keuken. Het deksel licht ik op, krijg geen stroomstoot maar wel een andere verrassingsschok. De bodem. Ik zie er niets meer op liggen. De emmer is helemaal leeg! Volledige paniek slaat toe.
'Focus,' spreek ik mezelf streng toe. 'Pin je gedachten niet vast op het slechtste scenario. Denk logisch. De bak is vast geleegd door mijn man voor hij vanmorgen naar zijn werk vertrok. Het doosje ligt veilig in de kliko, wanneer de vuilnisophaaldienst geweest is, ligt het zelfs al op de stortplaats. Niemand zal het nog kunnen herleiden tot mij.'
Gerustgesteld door mezelf loop ik naar buiten. De frisse lucht zal mijn vermoeide en geteisterde brein goed doen. Tegen de lantaarnpaal zie ik een fiets staan. Tuurlijk. Dat is het. Blij met de oplossing loop ik op de fiets toe, het verbodsbord voor de hobbykamer geldt immers alleen voor voetgangers.
Lees hoe het verder gaat:
