'Zolang er maar geen camera op me gericht wordt en ik nog wel het woord mag gebruiken, vind ik alles best, u mag me er zelfs op vastpinnen.' Even schrik ik van mijn eigen woorden, maar dan leg ik me er rillend bij neer, de psychiater drapeert gelijk de deken met verkeersbordjes erop, om me heen. Ik gluur nog even naar de ouderwetse lantaarn, het plakband kleeft er nog aan, eronder staat een afvalemmer, vreemd dat ik die niet eerder gespot heb. Ik pieker er slechts even over, dan richt ik mijn focus weer op de zielendokter.

'Rustig maar, de waslijntherapie past uitstekend bij u, ik leg het principe eerst uit en dan ga ik daarna gelijk van start. Het is het fijnst om niet te lang erover na te denken, dat geeft meestal het beste resultaat, het verrassingseffect is dan het grootst, logisch toch?'

'Ja, logisch,' beaam ik en het voelt gek genoeg inderdaad zo.

'Eerst gaan we de standaard wasprogramma's volgen. De witte, de bonte en de wolwas. Die hangen we netjes naast elkaar aan de lijn, daarna volgt de fijne was en als die eenmaal hangt gaan we pieken. Want de vuile was, daar zit het hem in, die moet en zal er ook uiteindelijk aan moeten geloven. Patiëntje klaar? Wassen maar!'

We praten over heldere zaken, kleurrijke belevenissen en wollige avontuurtjes. Ik kan zelfs ontspannen wanneer de fijngevoelige snaren worden geraakt. Dan stopt de dokter even. Ik slik. We zijn bij het belangrijkste punt aangeland. De vuile was. Ik zal nu de naakte waarheid moeten vertellen over de verborgen boodschap. Steekwoorden zullen er niet aan te pas hoeven te komen, dus het kan wachten tot januari.