Heb jij dat ook? Die tegenstrijdige gevoelens die je tegenhouden om datgene te doen waar je behoefte aan hebt? Heb jij dat ook? Wel willen, maar niet durven, diverse uitvluchten en smoesjes bedenken en jezelf wijs maken dat ze heus ergens op slaan?
Ik had het vroeger vaker dan tegenwoordig. Wanneer ik eraan terugdenk, snap ik soms niet waarom ik er destijds zo moeilijk over deed. In het hier en nu sta ik steviger in mijn schoenen, figuurlijk dan, hè. Want echt stabiel sta ik al een tijdje niet meer.
De warenhuisuitdaging bracht weer eens een herinnering bij mij naar boven. Echt trots ben ik er niet op. Je zou het zelfs onder de blundercategorie kunnen schalen, al weet ik niet wie meer blunderde hierbij, ik of mijn toenmalige man.
De wind buldert om ons huis, binnen is het behaaglijk warm. De boze gure buitenwereld kan me gestolen worden. In mijn eigen huisje, daar voel ik me het meest op mijn gemak, veilig in mijn eigen coconnetje. Voor mijn part roest ik vast op mijn bureaustoel, achter mijn trouwe pc.
'Je moet er nodig eens uit. Kom, doe het dan voor mij. Ik heb zulke leuke dingen gezien in de stad.'
'Het is bitterkoud vandaag. Bovendien zie ik er niet uit met dit haar en nu waait het ook nog zo hard. Kan je niet alleen gaan?'
'Onder het gebouw is een parkeergarage. Daar zetten we de auto neer. Je hebt dus geen last van kou of wind. We hoeven alleen maar naar boven met de roltrap. Alles waar ik voor wil kijken is in hetzelfde warenhuis te vinden. De leuke demonstratiestandjes zal jij ook kunnen waarderen. Je gaat het leuk vinden. Heus. Geloof me.'
Mijn man haalde alles uit de kast om mij te overtuigen toch met hem mee te gaan. Hij schoffelde al mijn tegenargumenten onder de grond. Mij restte niets anders dan toe te geven.
De parkeergarage onder het warenhuis is grauw en grijs. Net als het weer en net als mijn humeur. Een huivering loopt over mijn ruggengraat. Het liefst stap ik weer in de auto, maar alleen achterblijven in deze kille ruimte lijkt me ook niet alles, dus raap ik al mijn moed bijeen en volg mijn man naar het trappenhuis. Ik sleep mezelf met moeite omhoog, de betonnen treden en de akelig koude stalen leuning zijn nou niet bepaald sfeerverhogend. Eenmaal in het warenhuis zelf aangekomen is het de overweldigende drukte die me tegenstaat. Het werkt aandachtsverstorend verlammend op me. De concentratie die ik echt nodig heb omdat ik bij iedere stap die ik zet na moet denken, wordt danig op de proef gesteld. Praten lukt me ook nauwelijks en ik verlang naar huis. Druk van de voeten. Geen stemmen om me heen. Nergens op te hoeven reageren. Überhaupt niets te hoeven. Rust.
Ik strompel mijn man achterna, dicht op de hielen, het lukt me even, dan schiet er een vrouw vlak voor me de roltrap op! Ik word meegevoerd in de sleur. O gruwel. Dat enge ding gaat veel te snel, vasthouden aan de leuning kan ik ook wel vergeten, die rubberen band loopt nog sneller dan de enge metalen treetjes. In paniek klamp ik me vast aan een vrouw op de tree voor me. Ze rukt zich los, ik wankel, de opgeschoten knaap die pal achter me staat, duwt me terug in positie. Zweet parelt op mijn voorhoofd, onnadenkend veeg ik het met mijn hand eraf. Het begin van mijn geweldige blunder.
Gegil van tieners die lager op de trap staan bereikt mijn oren. Wanneer ik heelhuids bovengekomen ben kijkt mijn man me kwaad aan. Een koude tocht strijkt langs mijn hoofd, dan trekt mijn maag samen. Het besef dringt door. Mijn haar. Mijn haar! In een splitseconde begrijp ik het tienergekrijs. Ik tril op mijn benen. Geroezemoes alom.
Met grote bange ogen staar ik mijn man aan.
'Ik kan het niet helpen...'
'Waarom, mens, waarom zet je mij toch altijd voor schut! Neem ik je mee, zorg ik ervoor dat je niet buiten in de wind hoeft te lopen, waar je zo bang voor bent om je haar en dan draag jij er persoonlijk zorg voor dat je je haar verliest. Ongelooflijke kluns! Je haalt die pruik zelf maar op van beneden, hoor je me?'
