Er is nagenoeg niets wat nog aan het oude café herinnerde. De raampartijen waren zelfs niet meer zoals vroeger. De smalle omheining was gesloopt, daarvoor in de plaats was een ruim terras en de ingang was naar voren verplaatst. Het horecabedrijf was overgegaan op een andere uitbater. Eerst had het nog dezelfde naam gedragen, maar toen wij deze zomer langsfietsten heette het opeens 'De Vogelenzangh' en was niet langer de bruine kroeg 'De Rusthoek', maar een modern restaurant. Onder de grote parasols waren diverse zitjes gecreëerd, heel uitnodigend om op de terrasstoelen neer te ploffen.
'Kijk nou eens, bijna niet herkenbaar. Daar heeft mijn vader heel wat borreltjes achterover geslagen.'
'Was dat zijn stamkroeg waar je het over had?'
'Ja, ik herinner me nog dat er een pinda-automaat op de bar stond. Wanneer mijn moeder ons erop uit stuurde om papa uit het café te halen, stopte onze vader ons altijd een stuiver toe. Dan kon hij nog een jonkie nemen, terwijl wij een handvol pinda's kregen. Dat het café nog bestaat.'
'Gaaf. Dan moeten wij er ook eentje nemen,' riep ik enthousiast en sprong van mijn fiets.
Op het terras bestelden we wat te drinken, maar de vele wespen deden ons al vrij snel naar binnen vluchten.
De nootjesautomaat stond er niet meer, de oude toog was verdwenen, maar de verhalen over vroeger kwamen er ondanks de veranderingen rijkelijk uitrollen.
