Waar anderen reikhalzend uitkijken naar de warmte omarm ik de winter. Alhoewel het  van mij ook wel wat minder bibbertjesverwekkend mag. De vrieskou buiten is echt abominabel, maar met de deuren dicht en de kachel aan, is het binnenshuis wel te doen.

Zolang mijn bloed niet bevriest, vind ik alles best. Ik grijns om die bizarre gedachte. Naast mijn eigen gegrinnik hoor ik plotseling een vreemd gekraak. Meteen alert wordt mijn blik naar mijn schoorsteenmantel getrokken. Een beeldje met twee  glimlachende kaboutertjes  staat daar, ik heb het aangeschaft om inspiratie op te doen voor de februarischrijfuitdaging die deze maand de gemoederen flink bezig houdt. Het ziet er bijna identiek uit als één van de afbeeldingen waar een verhaaltje bij geschreven kon worden. Het enige verschil was dat in die afbeelding twee kaboutertjes los van elkaar staan,  waarvan  één een envelop voor zich hield terwijl die van mij elkaars handjes vasthouden.

Vasthielden, concludeer ik uiterst verbaasd. De twee beeldjes zijn van elkaar losgekoppeld. Was dat het gekraak wat ik hoorde? Ik wrijf eens flink in mijn ogen en kijk dan nog eens. Het is geen gezichtsbedrog. Ik zie wat ik zie, een klein envelopje ligt voor de voetjes van het vrouwtje.

Dana, Dana, Dana, klinkt het in mijn hoofd.

Traag loop ik naar de haard. Mijn bloed lijkt dikker en dikker te worden. Dat is niet best. Mijn vingers kunnen amper bewegen. Is het de winterkou die binnendringt?

Dana, Dana, Dana, is het wel in mijn hoofd?

Ik herken die stem. Het elfje. Het is het elfje van Stefanieke die mij roept. Mijn hart neemt een sprongetje. Uit alle macht probeer ik het kleine briefje op mijn schoorsteenmantel te bereiken. Dat is vast een boodschap van elfje. Dat kan bijna niet anders. Mijn vingers zijn bijna te dik om het briefje open te vouwen,  met doorzettingsvermogen lukt het toch.

Maar de lettertjes erop zijn veel te klein. Dat is niet te doen om die te ontcijferen. Zuchtend leg ik het minuscule briefje weer neer.

Denk na, Dana, denk na.

O ja, dat kan ook. Ik scan het briefje en vergroot de letters op mijn scherm.

 - Dana, jij bent onze laatste hoop. Heel Yoors is besmet met de schrijfziekte. Bla bla bla etc etc etc. De rijkelijke beloning die ons in het voooruitzicht is gesteld delen we met jou als jij de laatste tip kunt ontcijferen:

...////...../////.......//////////////////.........////////////////////////// -

Ik zucht diep. Wat een onzin. Wees blij met het geschrijf, zonder zou er van Yoors weinig overblijven. Ja, plaatjes, foto's, recepten en meer van dat soort onbenullige bladvulling.

Maar ik hou van het schrijven, daar kan geen beloning tegen op, en op een bal kan ik toch niet uit de voeten met mijn stramme lijf.

Ik loop terug naar de open haard en gooi het briefje in de vlammen. Het knettert aangenaam, maar dan verstart mijn gezicht. De twee kabouters. Ze glimlachen niet meer.