Vol ongeloof staar ik naar het papier wat ik in mijn handen heb. Hoe kan het dat die telefoonrekening zo bizar hoog is? Ik bel nooit. Dat kan iedereen bevestigen. Mijn familie, mijn collegae, de school, de huisarts, de apotheek... Het kan gewoon niet. Zoals er zoveel niet kan het afgelopen jaar, maar toch op de een of andere manier gebeurd. Het gaat buiten mij om. Er worden dingen gegeven als feiten, maar de feiten kloppen niet. Niet voor mij tenminste. Ze zijn niet passend, alhoewel het tegendeel structureel beweerd wordt.
Dat mijn leven een aaneenschakeling is van bizarre gebeurtenissen weet ik. Daar is ook mee om te gaan. Maar wat er nu aan de hand is, overstijgt iedere realiteit. De gesprekken die ik voer zijn volledig buiten mijn werkelijkheid.
'De grindtegels moeten nodig gedaan worden, zullen we daar ons even op storten? Er staat nog een megahoeveelheid azijn in de garage, voor morgen worden regenbuien voorspeld, dus nu is de perfecte timing.'
'Stop. De professionals zeggen dat we daar terrasreiniger voor moeten gebruiken, dat moet besteld worden en dat gaat ook besteld worden, we moeten alleen eerst even akkoord gaan, we moeten hun volgen, we kunnen niet anders.'
'Dat is hun advies, maar het kan ook anders. Makkelijker...'
'Nee, het is geen advies, het is het beste, daar bestaat geen twijfel over. Wachten. Geduld hebben. Na de eindeloze oeverloze overlegvergaderingen gaat het wellicht, misschien, mogelijk, dit jaar nog gebeuren. En dan.... wordt ons terras als nooit tevoren.'
Niet te geloven.
Hoofdpijn. Pijn in mijn benen, armen, nek... Het is niet eenvoudig weg te werken met een simpel paracetamoltabletje, een heel doosje zou nog niet toereikend zijn. Tot voor kort kon ik nog omgaan met de pijnscheuten, steken, doffe en verlammende pijnen. Ik had mijn eigen recept. Gestampte muisjes, geschaafde hazelnoot en een rauwe eierdooier klutsen, even naar het walgelijke resultaat kijken en me daarna omdraaien om met mindpower de pijn weg te denken. De professionals zouden een andere aanpak voorstellen en vervolgens opdringen. Eerst zouden ze onophoudelijk verschillende medicatie toedienden, vervolgens wordt toegewerkt naar een opname. 'Ze is opgebrand. Ze kan niet meer een veilige thuishaven bieden voor haar dochter. Issues. Teveel. Ja, het is duidelijk, ze stribbelt tegen, ze weigert zelfs naar terrasreinigingsadviezen te luisteren, ze laat ons geen andere keus, het doet ons ook pijn. Maar het is het beste. Opname. Platspuiten. Alles voor een fatsoenlijke oplossing.'
Op mijn hoede, moet ik zijn, ik mag het niet zover laten komen. Radeloos kijk ik om me heen. Wat kan ik doen? Wat valt er nog tegen te beginnen. Hoeveel zijn het? Uit hoeveel personen bestaat het professionele team? De opperprofs welteverstaan. De uitvoerende macht wordt slechts aangestuurd. Minimaal vier zijn verantwoordelijk voor het aansturen. Die moeten overgehaald worden, maar ze negeren mijn ideeën, mijn suggesties worden allemaal niet gehoord, ze zijn doof voor onorthodoxe voorstellen, het is vechten tegen de bierkaai. Tijd dus voor rigoureuze maatregelen.
Adem in adem uit.
Actie.
Zonder verder aarzelen ga ik aan de slag.
Vier heerlijke gehaktballen, zo perfect mogelijk, het overtollig vet dep ik eraf met keukenpapier. Ze hebben mijn brein vergiftigd en mijn ziel verteerd, mijn antwoord zal eensluidend zijn, verstopt in de ballen, zij zullen nietsvermoedend mijn uitnodiging accepteren, al vergaderend het gehakt naar binnen schrokken, netjes met mes en vork.
Het enige wat me dan nog rest is de rotzooi opruimen. Vier opgerolde vloerkleedjes maken het plan rond.
Geschreven voor de schrijvelarijuitdaging van de maand november.
