Historische tomatendrab
Het bloed van de afgehakte vinger vermengt zich met de tomatensaus die staat te pruttelen voor vanavond. Shit. Positief denken, zeg ik tegen mezelf, het verandert niets aan de kleur van de spaghetti. Ik scheur een stuk van de sprei af en verbind mijn hand ermee. De bovenste kootjes van de middelvinger slinger ik in de prullenbak. De wrange gedachte om het als presentje in te pakken voor de grootste hufter die ik ken, onderdruk ik met moeite. Nu niet aan hem gaan denken, daar word je alleen maar onnodig misselijk van.
Het wordt erg moeilijk om hem uit mijn gedachten te verbannen wanneer even later zijn zuster bij me aanbelt. Er schiet door mijn gedachten om haar voor de deur te laten staan, maar dan dringt het besef tot me door dat zij er ook niets aan kan doen dat haar broer mijn leven heeft vergald. Bovendien, kan ik wel wat afleiding gebruiken, ik draai het vuur onder de wok uit en laat haar binnen.
