#schrijfuitdaging 

De deur slaat met een knal dicht. De donderwolken van buiten nemen binnen ook de overhand. Ze is boos, op ons, omdat we haar niet begrijpen, woedend op alles en iedereen die haar goede bedoelingen negeert, maar vooral furieus op de situatie. Ze wil eruit, zonder problemen naar buiten, ze heeft er meer dan genoeg van. Ja, wie niet.

We verlangen massaal naar terrasjes, eindelijk eens weer vrijuit kunnen genieten, eindelijk zon, zoals zon bedoeld is. Dan kunnen we tieren op mensen die de beste tafeltjes inpikken. Dan kunnen we mopperen tegen elkaar dat de bediening hier abominabel is . Dan kunnen we tekeer gaan omdat we zolang op onze bestelde drankjes moeten wachten. Dan kunnen we schelden als de parasol niet opengaat, de parasol die bescherming moet bieden tegen de zon...

De zon.... waar we zo enorm naar verlangen.

Het liefst sla ik zelf ook met deuren, gooi ik al mijn frustraties eruit, ga ik tekeer tegen haar, werp ik haar van alles voor de voeten. Ik foeter op mezelf, zij kan ook niets aan de situatie veranderen. Ik loop de trap op. Klop op de dichtgeslagen deur.

'NEE!'

'Er staat wat op je vensterbank,' roep ik door de dichte deur heen. 'Dat heb ik dringend nodig. Mag ik het komen halen?'

'Grmpf.'

Ben ik even blij dat ik dankzij mijn spoedcursus dondertaal precies weet dat ze ja bedoeld. Ik been meteen naar mijn doel toe en pak het vast. Het is maar een klein flesje. Heel voorzichtig draai ik het dopje eraf en wenk mijn dochter bij me.

'Wat een bijzondere lucht hè?'

Ze schuifelt nog wat chagrijnig dichterbij, met haar neus vlak boven de opening van het flesje snuift ze overdreven. 'Ik ruik niets, volgens mij heeft het aan kracht verloren.'

'Nee, integendeel, het werkt nog uitstekend!' Ze praat weer normaal en staat naast me. 'Kijk!' Ik wijs naar buiten. Samen bewonderen we wat we zien. De schoonheid van de donderwolken, het magische schouwspel van de weerbarstige wereld. Voorzichtig doorbreekt een straaltje licht de zwarte hemel. Je moet de pracht van natuur willen zien.

Gelukkig! Er is wat meer lucht, de donderbui binnen neemt langzaam af. Behoedzaam draai ik de dop weer vast en zet het flesje terug in de vensterbank, het zal vast niet de laatste keer zijn dat ik het nodig heb.