'Doe niet zo panisch! Waar zoek je naar?'
'Mijn bankpas.'
'Zit die niet in je broekzak?'
'Ik heb een jegging aan'
'Een watte?'
'Een jeans van elastiekenspijkerstof, zegmaar, met sierstiksels in de vorm van zakken, dus geen echte zakken.'
'O, in dat geval: Kijk eens op de tuintafel onder dat glas.'
'Lekkere intelligente opmerking, ik laat mijn betaalpas echt niet buiten slingeren. Maar in huis heb ik overal al gekeken, alle laatjes en kastjes overhoop gehaald.'
'In je schoudertas dan?'
'Zou kunnen... heb je even een uurtje, dan poog ik hem leeg te halen.'
'O jee, is het zo erg?'
'Valt reuze mee, ik heb hem gisteren nog uitgemest. Maar er zit best wel veel in en omkieperen is geen optie.'
'Laten we dan strategisch te werk gaan, en vak voor vak de tas doorspitten.'
Na een uurtje of twee.
'Allemensen, er komt geen einde aan. Dat er zoveel in past, ongelofelijk. Wat moet je in hemelsnaam met een telescoop in je schoudertas? En hoezo, een blokkwast en een platte verfbak. En dan die limonadekaraf plus nog een glas erbij ook, echt gewoon krankzinnig. Een normaal mens heeft hooguit mobieltje, kammetje, portemonnee en een sleutelbosje in zijn of haar tas zitten, maar jij bent nog in staat om naast je contactsleutel de bijbehorende limo er in te proppen.'
'Laat jij je even lekker nakijken, alsof mijn schouders sterk genoeg zijn om zo'n slee te kunnen dragen.'
'Nou ja... maar dat aardbeiengebakje vond ik echt niet kunnen.'
'Eureka! Bedankt! Nu weet ik waar mijn pas ligt! Ik heb mijn hem gebruikt om die taart in gebakjes te verdelen, daarna afgespoeld en in het afdruiprek in de keuken gezet.'
'Pfffft! Graag gedaan!'
