'Dana, je moet me helpen, je moet me helpen, ik heb de ramen gelapt, maar nu zitten er een miljoen mensen bij me naar binnen te loeren.'
'Nou niet de Drama Queen uithangen, Chantal, dat is nergens voor nodig. Gewoon de gordijnen dichttrekken.'
'Maar dan heb ik toch geen eer van me schone ruiten?'
'Nee, dat is ook weer zo. Wat is er binnen bij je te zien dan?'
'Weet ik veel, misschien vinden ze het interessant dat me vriend koffiemelk door zijn koffie aan het roeren is. Maar ik word er gek van. Kan je niet naar Rotterdam komen om ze weg te jagen?'
'Helemaal naar Rotterdam om alleen die miljoen mensen weg te sturen, en dan zeker weer teruggaan? Nee, dat is zelfs mij te gortig.'
'Weet je wat? Dan mag je ook je stofdoek meenemen. Kan je je uitleven op een dikke stoflaag van minstens drie weken.'
Dat gaf uiteraard de doorslag, Chantal kende mijn zwakke plekken als geen ander, ze wist waarmee ze mij kon paaien. Dus ik rende uitgelaten naar het station en zat in trein de hele reis me te verheugen op de stofnesten die ik aan zou treffen.
Toen ik bij het huis van mijn vriendin aankwam, stonden er nog maar vijftien mensen door de ramen te kijken.
'Wegwezen, jullie. Zeem je eigen ramen maar wanneer je perse ergens door wilt kijken.'
Dat deed ze bijna allemaal afdruipen, eentje bleef staan.
'Wat sta jij daar nou nog te koekeloeren?'
'Ik vraag me af hoe het toch kan dat het enige voorwerp zonder stof een pisfles is?'
'Logisch toch,' gaf ik als antwoord: 'wanneer je je ramen gelapt hebt, heb je natuurlijk geen tijd meer om alles af te stoffen en moet je prioriteiten stellen.'
Toen dat ook verhelderd was, droop de laatste gluurder eveneens af.
Chantal was meer dan verheugd om me te zien.
'O Dana, daar ben je, precies op tijd. Me vriend heeft een afspraak in het ziekenhuis, ik ga met hem mee, op de terugweg halen we wat te eten bij De Chinees, lust je tjap tjoy of heb je liever bami goreng?'
'Het is mij om het even, kies jij maar.'
'Oké. O ja, voor ik het vergeet, ik heb een robotstofzuiger besteld, die komt morgen, dus je hoeft niet te zuigen, scheelt weer tijd, nou Dana, veel plezier, we gaan er direct vandoor.'
En weg waren ze.
Chantal had niet overdreven. De stofwolken kwamen me al tegemoet zodra ik over de drempel stapte. Gelukkig had ik mijn mondkapje meegenomen. Snel deed ik hem voor en opende de eerste de beste deur die ik zag.
Vol afschuw keek ik in het rond. Brrrr. In die ruimte lag helemaal geen stof maar wel een heleboel rommel en rotzooi. Het moest het naaikamertje van Chantal zijn. Ze had me al wel zoiets verteld. Dat ze de laatste tijd nooit meer aan naaien toekwam omdat haar vriend zo in de kreukels lag. Nou ja, ik was hier gekomen voor stof, niet voor naaien en zuigen, dus rommel opruimen hoefde ik ook niet te doen. De deur sloot ik en richtte me op een andere kamer.
In het midden van de woonkamer, zat een hond.
'Hé, Annie, hebben ze jou vergeten?' Annie zat keurig een pootje omhoog, haar kop een beetje scheef, me met haar trouwe hondenogen aan te kijken. Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik krijg het altijd nog een beetje benauwd als ik alleen met een hond in een kamer ben. Maar er was iets vreemds. Annie zat doodstil. Ze bewoog zelfs haar omhooggehouden poot niet. 'Je moet wel bewegen hoor. Netjes opzitten is wel leuk, maar je moet ook oppassen om zitvlees te kweken, dat kan tot trombose leiden en dan moet je spuitjes krijgen hoor.' Geen reactie. Geen enkele beweging, geen gekwijl, geen geblaf.
Nou ja, als ze mij negeerde, kon ik haar ook negeren, al vrij snel lukte het me en in een razend tempo vloog ik door alle kamers van het hele huis, met uitzondering van de naairuimte. In een mum van tijd was alles stofvrij.
Tevreden over het resultaat besloot ik even uit te rusten voor Chantal en haar vriend met de Chinese hap thuiskwamen. Ik schopte mijn schoenen uit, bevestigde mijn reishangmat aan twee haken in het plafond en genoot van mijn welverdiende rust.
En zijn jullie ook zo nieuwsgierig hoe het toch kan dat Annie zo roerloos bleef zitten? Lees hier het vervolg:
