'Je snapt wel dat ik het niet over mijn kant kan laten gaan? Toen we pas bij elkaar kwamen, heb je me een belofte gedaan. Je zei dat je het op een oude fiets geleerd had, nota bene midden op het plein, je gleed er regelmatig af, maar zei dat je nooit een scheve schaats zou rijden. Ik vergaf je meteen dat je mij vergeleek met een oud vervoermiddel. Je keek regelmatig naar jonge blaadjes, flirtte met menig vrouwelijk schoon, maar je verzekerde mij, dat je, ondanks dat je weleens trek had in iets anders, je altijd thuis zou eten. Ik zag het geslijm met anderen door de vingers. Ja, ik ben me bewust van mijn opvliegers de laatste tijd, en ik had je ook niet met de afwasborstel na moeten zitten, een beetje vrouw doet dat met de deegroller, maar ik zat zo in een dip door die gemiste euroknaller van tien sponsjes, dat ik baalde van mijn simpele vaatkwast, maar om dan meteen naast de pot te pissen vind ik wat te ver gaan.
En wat moet ik nu met je? Twee keer ben je al in de fout gegaan, ik kan het echt niet accepteren, daar moet een sanctie op volgen. Vooruit! Naar zolder jij! Ik hoop voor je dat je je goed geschoren hebt.'
'Maar liefje, ik ben er nu toch weer?'
'Dat zou er nog bij moeten komen, dat je wegbleef. Vort, naar boven.'
'Ja mevrouw,' klinkt het nederig. Heeft hij spijt? Hij gaat me voor de trap op.
'Kleed je uit, ja je sokken ook.'
'Alsof die stinken, ik heb ze vanmorgen schoon aangetrokken.'
'Dat je nog tegen me in durft te gaan. Uittrekken!'
'Ja, mevrouw.'
'Goed zo. Zie je die haak aan de zolderbalk? Die heb ik er speciaal voor jou in laten schroeven. Handen omhoog!'
Aan de haak is een stalen driehoek bevestigt waaraan twee lederen boeien hangen. Een opstapkrukje biedt me de mogelijkheid om zijn polsen daarin vast te gespen. Ik zie hoe hij opgewonden raakt. Ja ja, ik weet heel goed waar hij van houdt, maar nog voor hij enigszins gretig geil kan worden plet ik zijn zaakje met een walnootkraker. De gesmoorde kreet wordt gelijk ingeslikt.
'Dank u wel,' piept hij.
'Het komt je toe, eerlijk verdiend,' mompel ik terwijl ik geïrriteerd mijn pincet tevoorschijn haal om de onzorgvuldige scheerbeurt van die ochtend te completeren.
'Au, grrmmpff, ik bedoel natuurlijk, ja mevrouw.'
'En dit,' hijg ik, terwijl ik me buk om de sokken op te pakken en ze met wasknijpers op zijn zielige tepels zet, 'heb je te danken aan het tegensputteren bij het uittrekken.'
Dan haal ik het echte marteltuig tevoorschijn, met de plumeau strijk ik heel lichtjes over zijn onderarm, de miezerige spierballen en zijn inmiddels keurig gladde oksels terwijl ik hem vorsend aankijk. 'En? Wat zeg je dan?'
'Ik zal het nooit meer doen, mevrouw.'
'Wat?'
'Mijn sokken aanhouden, buiten de pot pissen en bloemkool bij de buurvrouw eten.'
