Het leven is anno 2118 niet rooskleurig. Vroeger was alles beter, ondanks Mark. Ik herinner me nog dat hij mij vroeg zijn zaad te ontvangen, hij zou mij rijkelijk belonen. Maar ja, ik had het kunnen weten, hij hield zich uiteraard niet aan zijn afspraak. Voor hem was ik enkel een laatste redmiddel om voor het nageslacht te zorgen. Hij heeft het nog geprobeerd om me voor nop aan de haak te slaan. Toen dat niet aansloeg, begon het dreigen. Hij zou me ten schande zetten voor het hele plein. Ging al mijn vuile was buiten hangen. Pech dat hij mijn wasknijpermandje niet kon vinden. Dan maar de stroopsmeertactiek uit de kast halen. Ik hanteerde zo charmant de afwasborstel, daar had grote bewondering voor en hij was ervan overtuigd dat wanneer ik me er even toe zou zetten, ik zelfs een walnoot met een pincet kon kraken.
Immuun was ik voor zijn geslijm.
'Luister, Dana, ik ga eerlijk tegen je zijn. Jij bent de vrouw die door mij uitverkoren wordt om mijn erfgenaam te baren. Want volgens de laatste berichten groeien die niet uit de bloemkolen. Hahaha.'
Mark zei me hem mijn prijs te noemen. Hij had er wel een paar duizend euro voor over om mij tot bakoventje te bombarderen. Ik hoefde slechts mijn eisen op te noemen.
'Meneer Rutten, geld interesseert me niet. Maar ik heb wel andere wensen.'
'Zeg het maar.'
'De AOW leeftijd. Die moet omlaag. En er moet meer gedaan worden voor de zwakkeren in deze samenleving. Meer geld voor de gezondheidszorg, meer persoonlijke aandacht. En niet zo belachelijk veel centen naar Europa.'
'Dat ga ik allemaal voor je regelen. Deal!'
Ja ja, mooipraterij, mij naar mijn mond praten en ik stommeling, geloofde hem ook nog. Maar hij zei het ene en handelde naar het andere.
Mijn enige genoegdoening is dat ik nog leef en hij reeds lange tijd onder de zoden ligt. Tja, wat kan ik zeggen, ik ben nu 156 jaar oud, huppelen kan ik niet meer, maar met een stok strompel ik nog altijd door. Sommigen fluisteren achter mijn rug om dat ik een heks ben. Ikzelf ben daar niet echt van overtuigd, denk dat het gewoon aan mijn uitstekende immuunsysteem ligt.
Onkruid vergaat niet, zeggen ze, maar toch heeft Mark het loodje gelegd. En zijn kleinzoon zet met zijn innemende glimlach zijn werk gewoon door. Hij staat nu als minister-president aan het hoofd van de regering. Hij heeft zijn intrek genomen in het torentje en is mogelijk nog erger dan zijn grootvader. De mensen moeten nu doorwerken tot hun tachtigste. De kloof tussen arm en rijk is abominabel groot. Alleen mensen die het zich kunnen veroorloven om privéverpleging te hebben, hebben het recht om in de ziektewet te lopen. Arme drommels mogen door gaan tot ze er bij neervallen. Welgestelde mensen hebben minimaal een vliegtuig ter beschikking, auto's zijn uit de handel genomen, armelui fietsen en betalen zelfs fietswegenbelasting.
Nee, mijn zwangerschap heeft me niet opgebracht wat ik ervan verwacht had.
