Het was zo donker dat ik geen hand voor ogen kon zien. Op de tast zocht ik naar een lichtknopje, maar toen ik dat eenmaal gevonden had, schoot ik daar ook niet veel mee op. Oké, het licht ging aan, maar niet in mijn gedachten. Daar was het nog altijd pikkedonker. Radeloos werd ik ervan, steeds dieper in het duistere gat viel ik. Was er dan echt geen oplossing te vinden? Moest ik dan altijd zo doorgaan, aanmodderen met de weinige middelen die me aangeboden werden?
'Ga naar buiten, de buitenlucht zal je goeddoen, dat is altijd het beste medicijn, adem in, adem uit.'
Mijn benen begaven het tijdens het wandelen, mijn rug brak tijdens het fietsen, mijn armen verslapten tijdens het zwemmen. Ik vluchtte naar binnen, mijn veilige haven, al was het er nog zo duister, ik was niet klaar voor buiten.
'Schrijven, moet je, het van je afschrijven, dat helpt wel, dat brengt een frisse heldere kijk op de problemen.'
Zelfs dat hielp me geen steek verder. De depressie kreeg steeds meer vat op me. Hoe ik me er ook tegen verzette, hoe ik ook ertegen streed, hoe ik ook mijn best deed om er luchtigjes tegen aan te kijken, niets hielp. Ik staarde naar het scherm, letters dansten voor mijn ogen, woorden hielpen me alleen maar verder om zeep.
Ik bevond me in een moeras van ellende. Nergens een lichtpuntje, nergens een houvast, nergens een uitgang.
Totdat... hulp kwam aangesneld uit geheel onverwachte hoek. Mijn redding is nabij, ik greep de #uitdaging en aangeboden steun, met beide handen aan.
