Klappertandend voer ik de laatste controle uit. Hè, wat raar. IJskoude rillingen lopen er over mijn rug. Toch gek, vanmorgen is het helemaal zo koud nog niet. Er is iets merkwaardigs gaande. Ik kan er mijn vinger niet opleggen.
'Winterslaap' gonst er door mijn hoofd, maar waarom toch? Het kan onmogelijk met de 140w uitdaging te maken hebben. Nee. Duidelijk niet. Ik mag rusten, moet alert blijven, ten alle tijden. De klap te boven zien te komen dat mijn keuze het niet heeft mogen halen. Mijn rug rechten, doorgaan.
Ik voel me licht in mijn hoofd worden. Draaierig, het duizelt me, het wordt bijna zwart voor mijn ogen. Bijna. Een zonnestraal piept tussen de gordijnen door. Ik veer rechtop, helder. Het is nog lang geen tijd voor een winterslaap, een warme gloed stroomt door mijn aderen. Ik leef! Gelukkig maar.
