De smorende hitte van de afgelopen dagen dreef ons naar binnen. In de tuin konden we het niet meer uithouden. Zelfs niet in de schaduw achter de schutting was het gruwelijk heet. De dichte deuren en gesloten gordijnen dienden alleen om de temperatuur in de woning onder de 28 graden te houden. Dat is gelukt, tot eergisteren. Het kwik van de thermometer in de woonkamer steeg die dag tot 29.
'Mam, ik voel me net een prittstift.'
Toen het me zelfs niet meer lukte om die uitdrukking te glimlachen wist ik dat het tijd was.
We snakken naar verkoeling, op de boot naar Texel krijgen we die enigszins. Vergeten is thuis. Het zwoele briesje op de Dokter Wagemaker geeft nieuwe energie.
Het stralende gezichtje van mijn dochter maakt me intens blij van binnen. We gaan zo genieten van deze week.
