Verbijsterd staar ik het wegrennende clubje na. Ze worden al snel door de duisternis opgeslokt. Even komt in me op om de achtervolging in te zetten, maar omdat ik het tuig niet kan identificeren daar ik op het moment suprême door de lichtstralen verblind werd, laat ik het maar rusten.
Bij gebrek aan roomijs, bananen en overige proviand vreet ik mezelf van binnen op. Het stilt mijn honger niet echt. Het berooide gevoel knaagt onverminderd door. Wat een stelletje schorem schooiers. Woede verlamd me, helemaal ondersteboven van het gebeurde vergeet ik zelfs het klusje waar ik mee bezig was toen ik zo abrupt werd verstoord.
Ik herpak mezelf en richt me weer op beduidend belangrijkere zaken.
Gelukkig had ik net op het laatste moment de boeken uit de koelkast gehaald, anders waren die ook nog door dat stelletje Sinttrollenlopers meegenomen.
