De gedesillusioneerde beschaving

Zowel de vlonder als het uithangbord waarop Zeester staat, komen me vaag bekend voor. In de flashback die ik krijg zie ik steeds weer een ober tevoorschijn komen. Zou die in dit strandpaviljoen werken? Of zou hij enkel en alleen in mijn dromen voorkomen, als onuitwisbare illusie? Vast wel. Ik bedenk me niet langer meer en duw uit alle macht tegen de deur, hij klemt als de zenuwen. Zweet dringt in minuscule druppeltjes uit mijn poriën, maar het lukt, hij is open.

Het is akelig stil hier. Het is net of het paviljoen gesloten is, maar ik sta toch binnen. Ik loop tussen de lege tafeltjes en de onbezette stoelen door. Niemand! Ik loer achter de bar, waag het niet om erachter te komen, hoewel mijn nieuwsgierigheid me wel indringend aanspoort. Zou de ober wellicht de man van mijn dromen zijn? Negeer het stemmetje van hunkeren, het kan gewoonweg niet waar zijn, het mag ook niet, het is eigenlijk belachelijk want er is al een man die in mijn leven die al de fantasieën overstijgt. Resoluut stap ik weer naar buiten.

Waar en hoever ik ook kijk, er is geen spoor van mensen of menselijke beschaving te zien. Ik ben helemaal alleen.