Zonder partner?
'Nee, hè,' mompelt Astrid wanneer ze mij binnen ziet fietsen. Ze slaat een zoemende mug weg en doet een wasknijper op haar neus. Waarom? Geen idee, wellicht een ludieke manier vliegend gespuis te verjagen. Inwendig grinnik ik. Het zou natuurlijk ook mogelijk zijn dat ze denkt dat ik Lucifer meegenomen heb. De voorgaande keren attendeerde ze mij op de onaangename geur van het beest.
Astrid trekt een verveeld gezicht, ze heeft er overduidelijk geen zin in. Zou ze me zat zijn? Lijkt me praktisch onmogelijk, de laatste keer schudde ze me nog enthousiast de hand, ik voelde een klik. Echt! Het moet aan iets anders liggen.
Professioneel als altijd herstelt de presentatrice zich en vervolgt: 'Neem plaats, Dana, geen partner deze keer?'
'Nee, ik ben alleen. Zelfs met mijn grote bloemkolen kan ik niemand aan de haak slaan die met mij zou willen spelen,' antwoord ik een tikkeltje ondeugend. 'Laten we meteen beginnen, of zijn de twaalfletterwoorden al op?'
Hele knappe invulling, zoals altijd.