De controle kwijt... Deel 2. Opname ziekenhuis

Het was al meteen duidelijk dat mijn rechterborst geamputeerd moest worden. ‘Neem de linker dan ook maar meteen mee, want dat was altijd al de bedoeling en nu als preventief een zeer goede keus lijkt mij,’ zei ik. Dat was de arts met mij eens.

8 november moest ik om 9.00 uur in het ziekenhuis zijn, daar brachten ze radioactief spul in mijn borst om de lymfeklieren in mijn oksel in beeld te krijgen.

Het lymfeklierenstelsel legden ze mij uit, dat kun je vergelijken met het treinenstelsel van Nederland. Alle sporen op één kaart, we stappen in Groningen in de intercity naar Den Haag, het eerste station is Haren.

Dit eerste station wordt gemarkeerd en deze halen ze eruit de volgende tijdens de operatie van mijn borsten. Na het markeren moest ik bloedprikken en dat gaat meestal niet zonder slag of stoot, moeilijk prikbaar. Bij de derde prikker hadden ze eindelijk wat bloed. Vol goede moed gingen we naar de afdeling waar ik opgenomen zou worden die dag, er kwamen nog meerdere onderzoeken en gesprekken voordat ik de 9de de operatiekamer in zou gaan. Helaas er was nog geen bed en kreeg een broodje en drinken in de koffieruimte van de afdeling. Een paar uur later kon ik mij installeren en kwam er een voor mij niet bekende chirurg langs om te vertellen dat hij de volgende ochtend de operatie zou uitvoeren… Ik op m’n achterste poten, want dat zou de chirurg doen waar ik al diverse afspraken had gehad over dit hele traject. Er werd geregeld dat zij bij mij langs kwam en godzijdank beloofde ze mij om dan de operaties om te gooien en het zelf te doen bij. Daar was ik enorm blij mee en stelde mij gerust, want ik was behoorlijk in paniek! Net toen ik het hele verhaal even kwijt moest aan een vriendin via de telefoon, kwam er weer iemand aan die ook bloed nodig had. ‘Alweer vroeg ik?’
‘Ja,’ zegt zij, ‘dit is voor het bepalen van je bloedgroep, voor het geval je teveel bloed verliest en een bloedtransfusie nodig hebt.’ Doordat ik nogal hoog in mijn emoties zat, klonk het erger dan het in werkelijkheid was natuurlijk en nadat ze twee keer mis prikte sprong ik uit m’n vel en eiste een ervaren prikker. Die kwam en was zo klaar. Je kent het vast wel dat ze prikken en dan tegen een schotje aankomen en erdoor heen willen, of dat ze de ader missen en dan de naald heen en weer gaan bewegen om er wel in te komen. Ik kan je vertellen dat dat niet fijn is en ze zo je aderen systeem in je armen beschadigen… Nou goed, ook weer gelukt! Daarna nog een gesprek over of het allemaal duidelijk was en ik er nog steeds echt achterstond dat de volgende mijn beide borsten zouden worden geamputeerd. Iedereen van de verpleging, artsen en alles wat er langs was geweest die dag, ze waren allemaal zo lief dat het mij tot tranen aan toe deed ontroeren. Tja, ik was er al jaren op voorbereid dat mijn borsten eraf zouden gaan, maar als je dan de avond voor de operatie gaat slapen dan blijkt het toch een dingetje te zijn…
Met slaappillen en rustgevende pillen ging ik de nacht in. Dáág controle over mijn lijf.