Hoe langer de coronacrisis duurde, hoe minder de aandacht voor de levens die het virus eiste. Andere problemen vochten om voorrang. ,Het is bijna alsof het leven van een kwetsbare oudere niet meer telt. 'Ouderen krijgen een bordje om-gehangen: voldoende van het leven gehad'.

Het geduld met de zwakkeren, de zieken en de ouderen was verrassend vlug op. Waarom moest de meerderheid van gezonden zich aanpassen om een minderheid van zieken te beschermen? Ten koste van wat allemaal? Het was de prijs niet waard. Drie miljoen coronadoden was bijvoorbeeld het stabiele genie Baudet bereid te accepteren om onze vrijheid te verdedigen, zei hij tijdens het Laatste Avondmaal met zijn discipelen. (Drie miljoen extra coronadoden was ook het aantal dat natuurwetenschappelijk tijdschrift Nature had genoemd als Europa geen maatregelen tegen het virus getroffen had.)

‘Ik weet het niet’, schreef Menno Wigman in het gedicht Grauzone, ‘Ik zie alleen de horde die een horde baart, de straten waar het ego ego kraait.’