De eenzame vrouw hoofdstuk 3
Wat vooraf ging:
Dit is mijn kans ik pak alle sieraden en het geld uit mijn moeders la. Wow dit is wel erg veel. Ik wist niet dat ze zoveel had. Jaydan appt me dat hij om de hoek van de straat staat. Ik pak een aantal spullen bij elkaar. De rest laat ik achter. Ik neem een foto mee. De telefoon van mijn zusje gooi ik kapot. Ik snij de kabels door van de huistelefoon. Dit zal leuk worden. Ze kan bijna niemand bereiken. Ik kijk nog een keer achterom naar mijn geboortehuis. Hier was ik geboren hier ben ik opgegroeid. Nooit heb ik me hier thuis gevoeld.
Ik pak met trillend handen mijn koffers op. Angst overheerst mijn gevoel. Als ik betrapt wordt vandaag door mijn ouders dan kom ik nooit meer de deur uit. Ze zullen met dan opsluiten. Ik zal eindigen in hun cel, hun wil is wet. Ik heb niets te zeggen al ben ik meerderjarig. Zo gaat dat hier. Op mezelf wonen mag niet want ik ben niet gehuwd. De koffers zijn zwaar. Gelukkig heb ik niet alles gepakt. Ik wil dat ze nog geen argwaan krijgt. Ik heb daarom mijn kamer rommelig achtergelaten. Zo wek ik de indruk dat ik buiten een rondje ben gaan lopen of zo. Iets wat ik vaker heb gedaan. Ik geef de koffers aan Jaydan. Ik ga met Jaydan mee. Ik kom nooit meer terug. Het voelt gek aan. Eindelijk ben ik vrij. Maar toch heb ik een angstig gevoel. Hopelijk zakt het zo weg. Ik krijg last van maagzuur als ik denk aan mijn ouders. Ik hoop niet dat ik ze zo onderweg tegen zal komen.
‘Sonia’, roept Rebecca als ze uit de douche komt. Er komt geen antwoord. Ze zoekt de hele huis door. Niemand te zien. Ze ziet haar telefoon op de grond liggen. Woest is Rebecca. ‘Sonia hoe durf je mijn telefoon kapot te gooien?’ Er komt weer geen antwoord. Ze probeert haar telefoon te maken het lukt niet. Ze kijkt uit het raam niemand te zien. Haar kamer is rommelig dat doet ze wel vaker. Dan loopt ze de woonkamer binnen de kabels van de huistelefoon kapot geknipt. Echt weer iets voor Sonia. Wat een koppig mens. Waarom knipte ze de telefoonkabel door denkt Rebecca. Dat doe je alleen als je ergens voor vlucht. Nee dat kan niet ze is vast boos daarom heeft ze mijn telefoon stuk gemaakt. Ik zou haar niet meer verraden. Ze moet weer naar huis komen voordat papa en mama thuis komen. Maar haar haren zijn nog nat en een net meisje gaat niet met natte haren naar buiten. Straks gaan de buren roddelen. Snel föhnt ze haar haren. Ze doet het in een knot en rent naar haar buurmeisje. Er wordt opgedaan door Shelly. Zo af en toe trokken de jonge dames met elkaar op. De laatste tijd wat minder vanwege de drukte op school.
‘Hallo wat een verrassing. Ik zie je bijna nooit’, zegt Shelly als ze Rebecca omhelst.
