Het was een drukte van jewelste in het grote sprookjeskasteel. Van alle kanten liepen kabouters bedrijvig heen en weer. De één met slingers, de ander met ballonnen en weer een ander met schalen vol met gebak. Het zou een gebeurtenis worden als nooit tevoren, iets waar de kabouteropa’s over duizend jaar nóg over zouden vertellen aan hun kabouterkleinkinderen. Tenminste, dat was de mening van de jeugdige voorstanders van het nieuwe plan.

Op een bankje in de grote paleistuin zaten twee oude kabouters te kijken naar al het gedoe en geregel.

‘Wat een drukte.’

‘Zeg dat wel.’

‘Gedoe om niks.’

‘Nou nou.’

‘Nergens voor nodig.’

Een misprijzend hoofdschudden was het antwoord.

'Voor mij hoeft het niet hoor!'

'Nee, precies.'

‘Ik doe er niet aan mee, al die nieuwlichterij.’

‘Zeg dat wel!’

‘Ik bedoel, je kunt toch ook een konijn nemen?’
‘Of een duif.’
‘Ja, of een duif.’

Wat dat betreft, dieren genoeg om uit te kiezen. Dat is nou eenmaal het voordeel van een sprookjesachtig kabouterbestaan.

Een flinke stoet kabouters kwam door de grote poort naar buiten. Meteen werd het overal stil. De kabouterkoning zélf was naar buiten gekomen.

‘Lieve vrienden’, schalde de stem van de koning, ‘vandaag is een bijzondere dag. Het is de dag waarop ons kaboutervolk een vleugje van de nieuwe, moderne tijd zal meemaken. En omdat het grote moment bijna daar is, heb ik nu de uitslag van de loterij.'