Gespannen kijk ik over het dal uit. Zal het lukken? Een diepe zucht ontsnapt me, wat een opluchting zal het zijn wanneer dit drama eenmaal achter de rug is. Al mijn opgespaarde centen heb ik ervoor over gehad. Met bonkend hart was de afspraak gemaakt, het geld overhandigd, de aanwijzingen voor herkenpunten genoemd. Het is de enige manier voor me om voorgoed van haar af te zijn. Het blok aan mijn been was niet meer mee te slepen, de molensteen om mijn nek was veel te zwaar geworden. En ik kan het gewoonweg niet aan om het klusje zelf te klaren.

In mijn hoofd speelde het gesprek met hem weer af.

'Heb je het afgesproken bedrag meegenomen?'

'Ja.'

'Hoe herken ik haar?'

'Aan het petje met de raaf. Ze heeft het altijd op, het kan niet missen.'

'Dan mis ik haar ook niet.'

'Hoe laat gaat het gebeuren?'

'Twee uur.' Een knipoog van verstandhouding  verzegelde onze afspraak.

Zenuwachtig kijk ik op mijn horloge. Twee minuten voor twee. In een splitseconde bedenk ik me dat ik vergeten ben om de kleur van het opgenaaide plaatje door te geven. Een witte raaf op een zwarte pet. Het zal toch niet een fataal foutje zijn? Mijn maag draait, mijn hoofd voelt zwaar, het lijkt bij het wegtikken van de seconden alsof er iemand op rondhuppelt. Bizarre gedachten. Een kerkklok slaat, de trekker wordt overgehaald, de kogel lijkt mijzelf te doorboren, de hele wereld draait, vanuit mijn ooghoek zie ik nog net een zwarte vogel wegvliegen en dan wordt alles donker.