De hel van Spanje, hoe komt dit nog goed?
Spaanse leegtes...
Deze dag, de dag waarop ik opnieuw geconfronteerd zou worden met stevige levenslessen, steek ik van Frankrijk over de pyreneën Spanje in. In die tijd waren de Charlie aanslagen in Frankrijk net geweest en stonden er overal langs de weg zwaar bewapende militairen. Het zag er best heftig uit vaak, maar ik had niets te vrezen; ik was gewoon een passant, op weg naar mijn eigen avontuur.
Bij de camping net over de grens krijg ik een vreemd voorgevoel en ik besluit hier niet mijn tent op te zetten, maar verder te trekken. Hoewel ik al vrij veel uren in de auto zit met wat kleine pauzes voor mij en de honden, rijd ik stug door.
Voorbij Pampelona doemen eindeloze zandvlaktes op. Het maakt me even stil... Hier groeit letterlijk niets meer. Een eindje verder zie ik wat landbouwveldjes, waar de sproeiers aanstaan: het water raakt de grond niet eens, maar verdampt al halverwege de lucht. Nog iets verder is de "nieuwe" landbouw in de vorm van rijen zonnepanelen. Deze grond is echt helemaal op, verarmd en leeg. Het maakt me stil, droevig. Ik merk dat ik moe begin te worden. De zandvlaktes blijven zich uitstrekken links en rechts. Het is leeg, verlaten.... er groeit niets meer en er leeft niets meer. Op de snelweg rijdt een enkele auto...ik.
het beloofde verhaal haha
Tsjonge maar dat wil je toch niet meemaken zeg om vast te zitten. Maar jij vergeet echt nooit meer ....nooit meer..... dat er nog iets op je dakkie staat ;-)
En ja vertrouwen heb je wel nodig als je alleen reist ......