De Hommel.

Fascinerend beestje, de Hommel. Vanmiddag tijdens een wandeling met mijn kleine hommelnestje, kwam ik er een tegen. Een hele mooie zelfs..Ik vond hem zo mooi, dat ik er even een foto van moest maken. Totaal niet onder de indruk van mijn iphone, waarvan hij de warmte heeft moeten voelen, heeft hij zich keurig door mij laten fotograferen. Rustig en vastberaden was hij met zijn grote, harige lijf aan het werk. Ik schat dat hij al wat ouder was, aangezien zijn vleugels al een tikkeltje gerafeld waren. Ik vraag me altijd af hoe ze dat grote lichaam toch kunnen laten vliegen met die kleine wiekjes. Het gaat een tikkeltje onhandig misschien, maar het lukt ze wel. De kinderen, die méér gefascineerd waren door het feit dat mama zoveel kon vertellen over een insect, reageerden vrij verschillend op mijn interesse in deze hommel. Drie ervan stonden aandachtig te luisteren naar mijn 'hommel' verhaal en keken met open mond naar het harige beestje en zijn werkzaamheden. Éen vond het verschrikkelijk dat ik een hommel méér aandacht schonk dan haar.  Ze had namelijk heel veel last van haar knie, buik en andere ledematen en vond het nodig mij hier elke 2 meter aan te helpen herinneren. Ik heb haar dus ook meerdere malen moeten vertellen dat hommels het niet leuk vinden om gekatapuleerd te worden, maar dat ze, om te kunnen vliegen, hun vleugels eerst moeten opwarmen. Gelukkig was het vrij warm vandaag en had hij hier maar een paar seconden voor nodig, anders was hij vast te pletter geslagen tegen die voorbij razende Polo, waar we met zijn allen voor aan de kant hebben moeten duiken. Maar Ach, we konden in het paarse bosje terecht en het rook ook nog lekker. Zo hebben ze tijdens onze wandeling wat geleerd over de Hommel, zoals, dat hij tijdens koude dagen soms wel een kwartier nodig heeft om op te stijgen, omdat zijn vleugels een temperatuur van 30 graden nodig hebben om te kunnen vliegen en dat mannetjes hommels niet kunnen steken omdat ze simpelweg geen angel hebben. Vrouwtjes daarentegen kunnen dat wel, zij hebben wel een angel, maar voor ze die gebruiken moet je ze het eerst behoorlijk lastig gemaakt hebben. En dan nòg laten ze eerst zien dat ze zich bedreigd voelen, door op hun rug of zij te gaan liggen en hun pootjes en angel héél ver uit te steken. Als je er dan nog met een vinger aan gaat, tja, dan ben je een ezel. En kijk dan uit, want ze gaan niet dood van een steek! Ze kunnen het gewoon nog een keer doen. "Eigenlijk voel ik mezelf soms net een hommel", zei ik daarna..."Een vrouwtjes hommel?", vroeg mijn stresskipje. "Ja, natuurlijk", zei ik..Na dit nieuws was de stress bij mijn dochter al wat afgenomen, het steeltje van de bloem waar de Hommel op zat werd langzaam en voorzichtig losgelaten en over de pijn in haar knie, buik en andere lichaamsdelen werd niet meer gerept. De rest van de route werd vrij stil afgelegd, soms leek het net of ik wat gezoem hoorde...Heerlijke beestjes, die Hommels..Kalm, rustig, sterk, goedaardig..Ik heb met de kinderen afgesproken dat als we ons een tikkeltje gestresst voelen, we 'de hommel' doen..Zzzzoemmmmmm..🐝🌸

Loading full article...