Ik keek de winkel van het tankstation rond. Mijn ogen dwaalden. Een paar mannen hadden een gesprek over koffie en ik was even afgeleid. De Psychologie Magazine met onderwerp “Schematherapie” trok mijn aandacht. Ik bladerde en las het artikel van Psychologe Hannie van Genderen. Op eens herinnerde ik mij wat ik moest doen. Ik griste snel een pak gevulde koeken en een flesje Icetea en rekende af.

Mijn hart ging sneller kloppen. Hoe lang was ik weg geweest? Toch niet lang? Ik keek op mijn horloge en zag dat er tien minuten waren verstreken. Nogmaals keek ik om mij heen. Ik liep het parkeerterrein op en speurde naar een auto. Ik zag niet wat ik wilde vinden. Ik liep om het tankstation heen. Ik dacht, misschien heb ik iets over het hoofd gezien. Ik liep nog een keer de winkel in, maar daar waren mijn ouders en mijn vriend ook niet. Helemaal verslagen ging ik op een paaltje zitten op de parkeerplaats om te wachten. Allerlei gedachten gingen door mijn hoofd heen.

Een uur later zag ik de auto die ik probeerde te zoeken. De auto scheurde het terrein op. Mijn ouders en mijn vriend zaten in de auto. Ik hoorde heel veel excuses van voornamelijk mijn vader en moeder.
Maar ik hoorde niet wat mijn papa en mama zeiden en het enige waar ik aan moest denken was
‘Hoe hebben ze mij nou alle drie kunnen vergeten?’
‘Ben ik niet belangrijk genoeg?’
‘Houden ze wel echt van mij?’

Gisteren in het gesprek met mijn therapeut kwam ik er achter dat mijn eerste schema ‘afwijzing’ is, en dat al mijn gedrag hiermee te maken heeft. Mijn perfectionisme en mijn people please gedrag ten koste van mijzelf bijvoorbeeld. Als iemand niet reageert op mijn mail. Als iemand mij vergeet. Als ik het gevoel heb niet gezien te worden, dan voel ik mij weer dat kleine meisje van toen. Dat kleine meisje wat wanhopig erkend wilde worden voor wie zij was. Het kleine meisje dat alles deed voor een oprechte knuffel en een goed gesprek waarin echt geluisterd werd naar haar.

Loading full article...