Misschien voor sommige een moeilijk te lezen stukje, maar tja het hoort bij mijn ziek zijn en mijn blog. Ik wil al jaren dat mijn baarmoeder en eierstokken worden verwijderd, ik wijd 80 procent van mijn pijnklachten aan mijn hormonen. Iets wat door meerdere artsen is bevestigd, nu alleen de gynaecoloog nog.  Ik heb de afgelopen 2 jaar alles geprobeerd wat hij voorstelde omdat hij nog niet aan een operatie wilde denken, ik en vele artsen met mij vinden het nu wel bewezen dat het de enige nog overgebleven optie is. Ik heb twee jaar echt geleden onder alle pilletjes, drankjes, operaties, en injecties met als gevolg extra aandoeningen en allergische reacties. En natuurlijk geen stap verder gekomen qua pijntjes en kwaaltje waarvoor ik begon aan het traject. Ik neem het hem ook niet kwalijk hoor, hij was toch een van de eerste artsen die het serieus nam, en er ook iets aan wilde doen. Maar een operatie was net een stap te ver. Ik heb gesprekken gehad met psychologen om te zien of dit geestelijk ook haalbaar zou zijn, want zo'n ingreep is toch best een aantasting van je vrouwelijkheid aldus de arts. We hebben met verschillende artsen gesprekken gehad over de invloed van hormonen op mijn aandoening, ik heb verklaringen van dokters die het advies geven.

En nu 8 mei was het zover, gesprek met de gynaecoloog. En JA hij wil opereren. Eindelijk. Het is niet zo dat hij het nooit wilde maar artsen hebben zich aan regels te houden en zolang het medisch geen noodzaak is, dan proberen ze eerst alles wat in hun kunnen ligt. Maar nu is dan de kogel door de kerk. Mede door de bijwerkingen die de medicatie heeft veroorzaakt, en het feit dat het nog een aantal jaar duurt voor de overgang er is, wil hij me niet langer laten lijden.  Opluchting, blijdschap maar ook verdriet alles kwam eruit. Het verdriet was er ook zeker, want dit is het allerlaatste stukje wat je doet beseffen dat je echt nooit meer kinderen zult krijgen, en ja dat blijft altijd zeer doen. natuurlijk heb je daar heel goed over nagedacht, en alles afgewogen de afgelopen jaren. Maar op het moment dat het dan echt gaat gebeuren is er toch ook dat stukje verdriet. En ik verwacht ook wel dat dat tijden de week van de operatie nog wel door mijn hoofd zal schieten. Op dit moment overheerst de opluchting en blijdschap. 

Heb ik dan 2 jaar verspilt vraag je je misschien af.

Ja en Nee,

Loading full article...