De laatste dag
Peter Willems keek zuchtend nog eens over zijn afdeling in het nu verlaten warenhuis. Zijn lust en zijn leven, hier lagen zijn hart en ziel. Tot vandaag. Dit zou de laatste dag zijn, het laatste uur, de laatste seconden.
Peter streek nog eens door de grijze restanten van zijn haar. Natuurlijk, hij had altijd geweten dat er een moment zou komen dat het afgelopen zou zijn. Een feestje, een toespraak van de baas en misschien een gouden horloge. Zo was het altijd gegaan. En in de weken en maanden daarna was er altijd de mogelijkheid om binnen te vallen tijdens de koffiepauzes, of om deel te nemen aan personeelsactiviteiten. Want ook het gepensioneerde personeel werd daarvoor uitgenodigd. Meer nog, zij waren graag geziene gasten. Warme badjes, dat waren het, elke keer weer.
Maar voor Peter zou er niets van dat alles zijn. Geen speech, geen horloge en geen warme personeelsuitjes. En ook nog geen pensioen, nog niet. Hij voelde zich een stuk ouder dan hij werkelijk was, hij was vorige maand 62 jaar geworden. Hij keek nog eens langs de bijna lege schappen. Hier en daar lagen nog wat producten, het meeste was door de koopjesjagers van vandaag voor een habbekrats meegenomen. Vandaag was het druk geweest, drukker dan ooit tevoren. Vandaag wel. Een wat wrange gedachte.
Knap geschreven, chapeaux
We zijn een paar maanden terug in de Hudson geweest en struikelden ongeveer over het personeel. Errug duur allemaal...
then €5.99/month after 14 days
Start your 14-day free trial now to publish your sponsored content. Cancel anytime.