#Voorjaar #Hetsneeuwklokje

Al zijn ze zo klein en fijn toch zijn het taaie planten. Want ze zijn winterhard.

Het zaad dat ze voor hun verdere bestaan aanmaken zijn kleine bruine knikkervormige zaadjes. Die houden ervan om in november op 30 cm diepte in de grond gepoot te worden en liefst op een afstand van elkaar. Want ze verspreiden zich, in goede omstandigheden, aanzienlijk. Zodat je van 1 klein groepje het jaar daarna al een heel regiment bij elkaar gesprokkeld hebt.

In januari steken ze hun parapluutjes op een stengel al uit de grond. Zelfs tussenuit de sneeuw en ze bloeien tot eind februari.

Het lijkt wel of hun kleine klokjes luiden om iedereen te zeggen: "Nog even en dan is de Lente er alweer!".

Op de Header zie je zo een klokje onderaan.

De sneeuwklokjes noemt men ook Lelietjes van Dale. Dit heb ik ontdekt op een hele aparte manier. Toen een vriend me mee naar een medium loodste. Ik was heel nieuwsgierig. Ik wou wel eens weten wat ze tegen de mensen zou zeggen.

Na een welkomstwoord vroeg ze de mensen, die wat wilde horen van haar, om een voorwerp waaraan je gehecht bent af te geven.

Ik boetseerde toen fragiele juwelen van klei. Gewoon een probeersel met zelf-hardende klei omdat ik geen oven had. Ik wilde kleine bloemetjes aan een kettinkje rijgen. Maar stelde al snel vast dat de bloemblaadjes afbraken. Om ze helemaal af te maken gaf ik ze ook een kleur. Mijn droom was om deze bouwseltjes te verkopen. Maar, omdat ze zo fragiel waren, moest ik die droom algauw weer opbergen. Ik gaf het medium een armbandje met fragiele bloemetjes.

Vele mensen had ze al toegesproken toen ze mijn juweeltje opstak. "Deze jonge vrouw is creatief bezig met het vervaardigen van juwelen", zei ze.

Ik dacht:"Nou, dat is ook niet moeilijk om dat te zeggen. Ik heb er een afgegeven. Ik maakte me niet meteen kenbaar. Maar ze keek wel mijn richting uit. Toen vervolgde ze dat ze iets wilde zeggen over mijn toekomst

Ik dacht: "Daar geloof ik niets van"

Maar wat bleek jaren later: inderdaad ze had gelijk.

Daarna zei ze opeens "Er staat een geest achter je die veel van je houdt. Zij gooit voortdurend 'lelietjes van dalen' over je heen.

Ik denk dat het m'n tweelingzus was. Ze heeft, na de geboorte, maar 14 dagen geleefd omwille van een slecht werkend hart. We waren dus een twee-eiige tweeling die toch 9 maanden dicht bij elkaar in ma hadden doorgebracht. In mijn jeugd, hoe raar ook, heb ik lang het gevoel gehad dat ik haar miste. Maar ze leefde op deze aarde niet lang. Ik heb haar dus eigenlijk niet echt bewust gekend.

In de geneeskunde gebruikte men vroeger verdund de ' Lelietjes van Dale' als medicijn om de werking van het hart te verbeteren. Dit heb ik achteraf ontdekt.

Sneeuwklokjes zijn echter giftig. In een tuin staan ze alleen maar om van hun fragiele schoonheid te genieten en om je de komst van de lente aan te kondigen.