Martine77

@mgcrow · 12 Apr 2023

Follow Following

De liftster

Dit is een kortverhaal dat ik ooit schreef voor een groep en al in verschillende Facebook groepen heb geplaatst, maar hier nog eens deel.


Zijn adem vormde wolkjes, zijn handen kregen het eerder warm van de snijdende teugels dan door zijn wollen handschoenen. Hij begreep waarom de baron hem deed stoppen. Er stond een jong meisje gehuld in lompen aan de kant van de weg. De koetsier schatte haar hooguit zestien jaar.
De paarden briesten onrustig toen ze hun bestemming naderden.
Sneeuwvlokken dwarrelden rond haar hoofd, dat omringd was met lange, roodbruine krullen.
De deur van het rijtuig ging open. De koetsiers hart begon sneller te slaan. Het arme wicht laten doodvriezen leek hem humaner dan haar over te leveren aan zijn meester, de baron.
Het was te laat. Een hand reikte naar het meisje, die de hare uit haar mof toverde om ze te grijpen. Ze was verkleumd. Hoe ze daar terechtgekomen was, wist enkel God.
-    Henri, zet er vaart achter! We zijn er bijna.
De torens van kasteel Saint-Hubert verschenen al aan de horizon.
Het meisje staarde voor zich uit. Haar spierwitte huid leek van porselein. Met grote, blauwe ogen als ijspoelen staarde ze de gezette man over haar aan.
De baron observeerde haar als een roofdier een prooi. Ze was zijn ideale geschenk in deze donkere, koude dagen. In haar versleten kleren moest ze wel kou lijden. Ze zag er hongerig uit.
Er verscheen een grijns op de barons gelaat. Zijn bakkebaarden dansten. Hij zou het arme kind eten geven. Wat hij van haar in ruil verwachtte, daar moest ze maar mee akkoord gaan.
-    Hoe heet jij?
Ze antwoordde niet. De hele tijd bleef ze strak voor zich uitkijken.
-    Kan jij spreken?”
De baron geraakte lichtjes geïrriteerd door haar onverschillige houding. Ze zat erbij als een standbeeld, roerloos, stilzwijgend.
-    We zijn er bijna. Ik kan niet wachten om je bij me te hebben.
Als een hitsig dier wisselde de baron van bank en liet zich naast het meisje zakken. Nog steeds verroerde ze geen spier. Zijn handen gleden lustig over haar koude lichaam.
-    Ik zal je verwarmen.
De baron drukte zijn lippen tegen haar wang. Opgelucht slaakte hij een zucht toen ze haar hoofd naar hem draaide.
Op de bok vocht Henri tegen de kille wind die hem als messen doorboorde en liet de paarden sneller draven. Hij verlangde naar een warme haard voor zijn neus eraf zou liggen.
Achter hem meende hij de baron te horen kreunen. Hij kende hem en wilde niet weten wat hij het arme kind had aangedaan. Zijn meester nam regelmatig jonge meisjes mee. Als hij ermee klaar was, werden ze nooit meer gezien. Het arme meisje was een makkelijk slachtoffer. Niemand zou haar missen.
Met een zwaar gemoed liet Henri de koets halthouden op het binnenplein van het kasteel. De stalknechten kwamen hem tegemoet. Een dichte mist leek hen vanuit de koets te passeren.
-    Meneer de baron?
Het werd stil toen de koetsdeur werd geopend. Een dienstmeisje niet een kruik vallen. Met open mond staarde iedereen naar de baron, die in zijn rijtuig lag. Zijn levenloze lichaam was leeggebloed. In zijn hals zaten twee wonden.
Henri stapte van de bok. Met gemengde gevoelens staarde hij naar de poort. Even meende hij daar de jonge liftster te zien staan in de mist. Ze glimlachte en legde een vinger op haar lippen. Er droop bloed uit haar mondhoeken.
-    Henri?
Hij draaide zich om en zag de lakei staan.
-    Wat is er gebeurd? De baron is dood.
Henri haalde zijn schouders op. Het was duidelijk dat niemand hem verdacht, maar iedereen opgelucht was dat ze van die oude griezel verlost waren.