Carly was zich wezenloos geschrokken, een speelgoed busje kan toch niet zomaar uit zichzelf wegrijden? Had ze het dan misschien toch per ongeluk met haar vingers aangestoten? Ze dacht van niet, maar misschien was ze zich er gewoon niet van bewust geweest. Ze had het bankstel weer op zijn plaats gezet en liep naar het inmiddels stilstaande busje toe. 
Ze had het voorzichtig opgepakt en door het voorraampje gekeken. Vanachter het glas werd ze door 2 paar oogjes verschrikt aangestaard... Dat kon toch helemaal niet, ze had het verweten aan te weinig slaap. Ze was naar de eettafel gelopen waar ze het busje voorzichtig neer had gezet en zich op een stoel had laten zakken. Ze had nogmaals door het voorraampje gekeken om zich ervan te verzekeren dat ze het zich allemaal had verbeeld, maar ook deze keer had ze die oogjes naar zich zien staren... "Nou Car, gefeliciteerd! Je bent nu echt officieel gek geworden!", had ze gemompeld. 

De deurtjes van het busje waren voorzichtig open gegaan, en waren twee kleine... Ja wat waren het eigenlijk? Kabouters? Elfjes? Ze hadden eruit gezien als gewoon hele kleine mini mensjes. Een jongen en een meisje met beiden een rode puntmuts op, stonden voor haar. "Hoi, wij zijn Björn en Lizzy, en we hebben een brief voor jou" had het klein meisje gezegd tegen een verbijsterde Carly. Carly had zonder iets te zeggen haar hand uitgestoken en het briefje aangepakt. Het was afgesloten met een rood hart, een afzender had er niet opgestaan. Ze wist nog precies wat er in de brief had gestaan:

"Lieve Carly,
Als je deze brief leest, heb je zojuist kennis gemaakt met mijn kleindochter Lizzy en haar vriend Björn. Je zult wel heel erg geschrokken zijn toen je ze zag, je ziet tenslotte niet elke dag twee kabouters. 
Ik weet dat je je mij niet meer herinnert. Omdat ik het vreselijk vond om jou zo verdrietig te zien om mijn vertrek, heb ik je toen je sliep besprenkeld met wat kabouterstof, zodat je mij zou vergeten. Achteraf gezien heb ik daar veel spijt van, lieve Car, want ik had die beslissing niet voor jou mogen nemen. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan jou denk en hoop dat je me wilt vergeven. Daarom heb ik Lizzy gevraagd om (deze keer mét jouw goedkeuring) je nogmaals met kabouterstof te bestuiven, zodat je je mij en onze avonturen weer gaat herinneren.    
Ik heb Lizzy en Björn alles over jou en onze bijzondere vriendschap verteld, en zij wilden heel graag kennis met jou maken. Graag zou ik je weer eens zien, maar tot mijn grote spijt heeft de kaboutergemeenschap me op het moment nodig. Als jij het goed vind en het is hier weer rustig, dan kom ik je graag bezoeken.
Tot het zo ver is, hoop ik dat jij Lizzy en Björn ook in je hart zult sluiten net zoals je eens bij mij hebt gedaan.  
Lieve Car, dank je wel voor je vriendschap en hopelijk tot snel.
Een dikke kabouterzoen van je oude vriend, Niels ♥

"Tutte! Hé tutteee! Slaap je ofzo?! Mama vraagt of je al eens klaar bent, zodat we eindelijk kunnen vertrekken!", Rick trok ongeduldig aan haar arm, zodat ze met een klap weer terug was in het heden. "Ja kabouter, zeg maar tegen mama dat we wat mij betreft kunnen vertrekken."

©2018, EJKtV