Korte verhalen: de ochtendshift
Het is 4 uur s' ochtends, de wekker gaat af. Nog slaperig en half bewust van de wekelijkheid gaat Shodo op zoek naar de lichtschakelaar. Felle licht zorgt voor pijnlijke ogen, 'verdomme ik wil slapen'. De kunst op dat uur schuilt er onder andere in om de andere familieleden niet wakker te maken. Stilletjes kleed Shodo zich aan en gaat de trap af in de richting van de koelkast. De koelkast gaat open en het licht treedt de duistere living binnen. De keuken en de living zijn namelijk niet van elkaar gescheiden. Het ergerde hem altijd, je wilt in stilte eten en je kan niet want die verdomde TV staat aan. Je wilt gewoon ontspannen en je kan weer niet want iemand zit luidruchtig te kauwen op een half versleten bot van een kip.
Goed het wordt salade vandaag, nog een ding van tegenop te kijken. De beste manier dat bij hem opkwam om gezond te eten was namelijk het element van de keuze te ontnemen. Als je op je werkplaats niets anders te eten hebt dan rauwkost en 100% fruitsap ga je het naar binnen werken. Hoewel het de ervaring van de voedselopname niet bepaald opfleurt.
De volgende stap van die dag is springen op een fiets en half uur rijden naar de fabriek. Op momenten zoals deze is er gevoel dat je in een andere werkelijkheid belandt. Het is nog donker en de sterren hangen hoog aan de hemel. De frisse lucht maakt de geest en het lichaam langzaam wakker, en de maan verlicht de duisternis. In de verte zie je lichtpuntjes en rondom zie je enkel boerderij velden. Er is geen een auto op de baan, je bent namelijk een van die zeldzame idioten die ervoor kiest om zo vroeg te gaan werken. Stilte is er, de luxueuze en heilzame stilte, het lijkt erop dat de hele wereld slaapt. Dit gedeelte van de weg kent geen verlichting, dus je moet het doen met de kleine lichtje van je fiets en de hulp van de maan. Links en rechts hangen er slierten van de mist die zichtbaar worden door hier en daar een alleenstaande lantaarn. Het is een plaats voor een schilder en geen fabrieksmedewerker dacht Shodo.
Eenmaal aangekomen badge je in en gaat de ijzeren deur binnen. Vertrouwde gezichten, veel vermoeide gezichten. Mensen zijn klaar voor het werk, je doet een haarnetje aan en een fabrieksuniform. Niet vergeten om het lunchpakket in de koelkast te leggen en daarna oordopjes aandoen. Het is veel lawaai binnen, je kan tieren, tegen jezelf praten of liedjes zingen en er is geen kat die je zal horen. Vandaag gaat Shodo hele dag staren naar de voorbijglijdende aardappelen. De bedoeling is om de slechte eruit te halen, en indien er stenen of takken tussen zitten aan de kant te leggen en rapporteren. Je komt op je plaats en vervangt je voorganger. Hij is moe, heel moe en dit is hoe je binnen 8 uur zal uitzien. Totdat een of andere sukkelaar jouw vervangt om hetzelfde lot te ondergaan. Wat Shodo altijd fascineerde is dat in de fabrieksomgeving je niet altijd het besef van tijd hebt. Dat is zeker voor de bandwerk zonder uurwerk aan de muur. Je komt, kijkt naar de aardappelen en voor je het zelfs doorheeft zijn de werkuren voorbij. Het ene moment was het donker, het andere is er licht en is het middag. Je gaat terug naar de kasje doet je kleren aan en gaat naar huis. Je bent moe ... verdomd moe ... en nu de fietsrit.
