De onsterfelijkheid van de liefde
Eindelijk zijn we boven. Mijn rug is gebroken, aan het eind van mijn Latijn zet ik haar weer met beide benen op de grond. Jeetje wat is ze veel zwaarder geworden de laatste jaren.
'Jaaaa! Jodelahitiiiiiii.' Galmend schalt mijn vrouw over het ravijn. Beretrots dat ze het gehaald heeft verzucht ze achter haar overwinningskreet aan: 'En dat zonder krukken.'
'Je vergeet dat je mij altijd bij je hebt.' Herinner ik haar droogjes.
'Ja, sorry, hihihi, jij bent de kruk aller krukken.'
Zag eht helemaal voor me en wat een grandioos plot/slot