En waarom het labelen niet nodig is
“Mijn leven lang loop ik met zware voeten door het leven. Ik mankeer van alles, voel me regelmatig zwaarmoedig, en soms weer even niet. En niemand kon tot nu toe vertellen wat ik mankeerde. Nu weet ik eindelijk wat er ‘mis’ is met me. En vallen de puzzelstukjes op zijn plaats.”
“Ik dacht dat ik gek was, dat ik niet kan genieten van het leven. Dat ik altijd wel iets zie en ervaar waardoor ik de moed verlies. Nu weet ik dat ik klinisch depressief ben, en snap ik het beter.”
“Ik heb altijd al zo’n chaos in mijn hoofd. Nu ik weet dat ik ADHD heb, snap ik beter waarom dat zo is. Kan ik dat beter accepteren dat ik nu eenmaal zo druk ben.”
Allemaal voorbeelden van teksten die ik overal op sociale media tegen kom, als het gaat om de positieve effecten van een ‘verkregen’ label.
In essentie lijkt het erom te gaan dat je dan (even) voelt, dat het niet jouw schuld is en je niets aan je gevoelens kan doen (t'is niet mijn schuld). Een verklarend label krijgen is dan nog beter te verkroppen dan diep van binnen de overtuiging voelen dat er wel iets met ‘jou’ aan de hand is, en…. belangrijker, dat het toch aan jezelf ligt (t'is wel mijn schuld). Dus dat je wel gek bent, waardeloos bent, kapot bent, mislukt bent, te groot bent, te klein bent, te gevoelig bent, te vreemd bent… en vul maar in.
Dit zijn zelfoordelen. Oordelen die de mens zich op de een of andere manier eigen heeft gemaakt, omdat dit is hoe je je behandeld hebt gevoelt, en dat zal wel waar moeten zijn als jouw wereld bestaat uit de gratie van wat je gespiegeld krijgt van je omgeving. Of.. vanwege de waarheid dat de anderen (je ouders) je niet gaven wat je nodig had, omdat ze dat niet deden… (lees, niet konden/kunnen vanwege hun eigen beschadigingen) niet te behappen is, te verpletterend groot was. Jouw overlevingsmechanisme je de 'redding' gaf dan te denken, dat moet wel aan mezelf liggen. .
Want gelukkig worden we dan beschermt door ons overlevingsmechanisme, waardoor we naar de ‘second worse’ optie gaan. Het moet wel aan onszelf liggen dat we niet krijgen wat we nodig hebben, want dan…… tja.. dan staan de opties open. Allemaal opties trouwens die nog steeds overlevingsmechanismen zijn. En allemaal opties die ten diepste gaan over de ‘onvervulde eeuwigheidsbehoefte’ aan liefde, in al haar vormen.
Waarom dit ‘niet krijgen wat je nodig had’ zo erg is geweest?
Omdat je als klein, kwetsbaar, kleintje, zonder tijdsbesef niet kan verwerken dat dat laatste waar zou zijn. Niet krijgen wat je nodig hebt, wordt dan ‘altijd niet’ of ‘nooit’ krijgen wat je nodig hebt. En dat is voor het tijdloze, of eeuwigheidsbewustzijn van alle kleintjes die we allemaal zijn geweest ‘to much to handle’.
Deze vorm van denken en voelen is van zichzelf erg pijnlijk. Het haalt de vreugde uit het leven. Want ja.. als je denkt dat je dat je wel gek bent, waardeloos bent, kapot bent, mislukt bent, te groot bent, te klein bent, te gevoelig bent, te vreemd bent… en vul maar in, wie kan er dan nog genieten van het leven? Simpelweg gezegd, dit zijn loodzware gevoelens.. die eenmaal aan het oppervlakte gekomen, alsof je in drijfzand of moeras terecht bent gekomen, je naar beneden trekken.
Deze vorm van denken en voelen, hebben we trouwens allemaal. Bij sommigen diep van binnen, nauwelijks aan de buitenkant voelbaar en zichtbaar. Bij anderen zo aanwezig, dat ze daardoor bijvoorbeeld het label ‘klinisch depressief’ toebedeeld krijgen. Met die tijdelijke opluchting erbij.
Terug naar de labels. Als je even kan ervaren, ah… het ligt dus niet aan mij. Wordt je tijdelijk ontlast van dat loodzware gevoel, het ligt aan mij, het is mijn schuld. En dat lucht natuurlijk op! Even voel je je lichter, normaler? Helaas dat deze opluchting slechts tijdelijk is, want de oorzaken van de gevoelens zijn nog niet naar het licht van het bewustzijn gebracht en het kunnen ervaren en verwerken van wat daar weer onder zit, is nog steeds hiermee niet ‘passend’ gedaan. En… niet onbelangrijk…. een label bevestigd ten diepste uiteindelijk wel dat er iets mis is met jou. Dat jij kapot bent, mislukt bent, waardeloos bent, gek bent......... Dus deze gevoelens worden door een label juist bevestigd! Je bent even van je schaamte en schuldgevoelens af, maar daarna blijft staan dat er iets mis is met jou, dus in een cirkelbeweging komen de loodzware gevoelens helaas weer terug.
En weet je, je hebt het label helemaal niet nodig om je weer even ‘normaal’ te voelen. Want als je weet dat deze gevoelens helemaal niets zeggen over wie jij werkelijk bent, slechts een reactie is vanuit ons overlevingsmechanisme die door een trigger (of symbool voor iets uit onze kwetsbare kindertijd) naar de oppervlakte is gekomen om je te beschermen tegen iets wat daar weer onder zit. Namelijk, het voelen hoe erg het is geweest voor ons als klein, kwetsbaar, hulpeloos en tijdloos wezentje dat we niet kregen wat we nodig hadden. En dat dit ‘reageren’ geheel ‘normaal’ is, gezien wat je als kleintje is overkomen, kan je je beginnen los te maken van de illusie dat jij dit denken en voelen wel zou zin. Of dat 'niet krijgen' nu kwam door negeren, boosheid, geweld, misbruik, afkeuring, wantrouwen, stilte… of wat dan ook. Feit is, dat we allen de eeuwigheidsbehoefte aan liefde in al haar prachtige vormen niet of niet voldoende ontvingen.
De paradox is dat we het toen nodig hadden, maar dat het onmogelijk was voor welke ouder dan ook om dat te kunnen leveren. En nu eenmaal volwassen, hebben we het nu niet meer nodig, maar vanwege dit ‘geslagen gat van onvervulde kindbehoeften’ zijn we dit nog steeds grotendeels onbewust aan het proberen te krijgen.
In onze kindertijd hadden we dat, vanwege de hulpeloze kindcontext en het eeuwigheidsbewustzijn deze illusies nodig. Nu echter niet meer. Wat we onbewust nog steeds proberen te krijgen als volwassenen is in essentie buitengewoon onrealistisch en veroorzaakt daardoor veel leed.
Het goede nieuws is dat we 'liefde in eeuwigheidsvorm' niet nodig hebben en dat we (met wat hulp) kunnen stoppen die eeuwigheidsliefde proberen vervult te krijgen. Dan kunnen we gaan genieten van wat er nu daadwerkelijk aanwezig is. Een wereld vol met mogelijkheden en moois, naast de ook lelijke dingen.
En kunnen we kiezen voor dat mooie te laten zijn en laten groeien door daar onze aandacht aan te geven.
Ik kies voor Liefde, genieten van wat er is. Inclusief genieten van wie ik zelf ben, met alle ‘normale’ overlevingsreacties die erbij horen. Hoe is dat voor jou?
NB- Ik ben dyslectisch en ondanks meerdere malen 'n taalcheck is het bij mij vrij normaal dat er toch nog fouten in blijven staan. Ik hoop dat u daar aan voorbij kan kijken en dat de inhoud voor zichzelf mag spreken.
Hieronder kunnen je vrienden zich aanmelden. Jullie krijgen beiden gelijk een beloning van 125 Yp. Je kunt het helemaal bewerken en op maat maken.Weghalen is ook heel eenvoudig met het rode kruisje als je er met je muis op gaat staan.
