De promotiepicknick

Verbaasd is eigenlijk niet het juiste woord, verbijsterd komt meer in de richting. Of in shock... ja, dat ben ik, in shock.

"Meneer is wat verlaat, maar zijn dochters konden niet zo lang wachten met eten, dus die hebben alvast een beginnetje gemaakt."

Achter de au-pair die de deur voor me geopend heeft, zie ik de 6-jarige tweeling staan. De dochtertjes van mijn meneer Bollema, mijn werkgever, mijn baas, die me voor vanavond uitgenodigd heeft om met hem te gaan eten. In mijn onnozelheid had ik gedacht dat dit etentje mijn promotiekansen zou vergroten. Hij had niets door laten schemeren over een privéaangelegenheid, dus was ik in de veronderstelling geweest dat dit een zakelijk dinertje zou worden. Voor het geval ik mijn vrouwelijke charmes nog in de strijd moest gooien, had ik voor kleding gekozen die voor zowel zakelijk als enigszins verleidelijk door kon gaan. Een strakke kokerrok, heel beschaafd tot even over mijn knie, met een nette kleine split die door de subtiel weggewerkte rits tot behoorlijke hoogte kan worden getrokken en een chique chiffon blouse, met een glanzende top eronder. En omdat mijnheer Bollema een boomlange man is, heb ik pumps met elf centimeter hoge stilettohakken aangeschaft.

Rita en Wina duwen de au-pair brutaal aan de kant en stappen vrolijk over de drempel naar buiten, Rita zeult een grote vierkante rieten mand en Wina heeft over haar arm een roodgeblokte plaid. Voor ik het in de gaten heb, word ik meegesleept tussen bomen door naar een braak stuk weiland. Wina spreidt de plaid en Rita begint in de mand te rommelen. OMG denk ik. Een picknick. Wanneer ik ergens een hekel aan heb dan is het eten in de vrije natuur. Barbecueën gaat nog net, maar picknicken.... een grotere gruwel kan ik me niet indenken. Ik word geacht op de deken plaats te nemen en van een bordje waar mieren en ander ongedierte vrijelijk overheen kan kruipen te eten. Zo goed en zo kwaad als het kan, met de rits van mijn strakke rok in de hoogste stand, kniel ik op de harige plaid. Huichelachtig lach ik naar de vrolijke tweeling en ik pak een aangereikte koude kippenpoot aan. Jeetje mina, moet ik ook nog kluiven, gelukkig is de poot niet vet. Door de zure appel heen bijten maar, even slikken en weer doorgaan. Ik sluit mijn ogen en neem dapper een hap. Mijn tanden blijven steken, ze willen niet verder, kei en keihard is de kluif, ik poog maar wat verder te sabbelen. Kraak nog smaak zit eraan. Met open mond staren de twee meisjes me aan.