Warmoes (5) De tent

-5-

En zo kwam het dat er, ondanks de grote volkstoeloop, toch een probleem was om aan voldoende bereidwillige mannen te geraken.  Kijkers genoeg, maar als er gepresteerd moest worden dan bleek al gauw enige terughoudendheid, zeker als hun vrouw was meegekomen.  Dat er video-opnamen werden gemaakt, die later in de zaak konden vertoond worden, hielp hierbij allerminst.
Volgens Wolf zouden honderd mannen moeten volstaan.  Zij zouden dan elk vier keer langs komen, dat moest kunnen. Ja hij wel.  Op onze huwelijksnacht was hij tien maal klaargekomen op vierentwintig uur.  Ja ik weet het, voor de geloofwaardigheid zou negen of elf beter zijn.  Maar hoe ik 's anderendaags ook telde, van voor naar achter of omgekeerd, ik kwam steeds op tien uit.  Dat is lang geleden.  Nu sta ik al negen maanden droog.

Oké, de marathon.  Links en rechts van de plankenhouten vloer was een toog opgesteld voor de drankvoorziening en voor onze inkomsten.  De toegang en de 'activiteiten' waren immers gratis.  Achteraan had mijn echtgenoot twee gynaecologische stoelen, op een soort podium geïnstalleerd.  Vraag me niet hoe hij daaraan is geraakt.
Achter het podium was een afgeschermde ruimte.  Deze was opgetrokken uit panelen van de gemeente, die met de verkiezingen gebruikt worden om stemhokjes mee te bouwen.  Hierachter konden de mannen zich, op hun schoenen na uitkleden.  Om hun kleding op te leggen, waren metalen horecarekken voorzien.
Naast iedere gynaecologische stoel stond een scorebord.  Netjes gelijnd en genummerd.  Ik verzin niets, hierop werden de volle condooms, met een punaise vastgeprikt.  Orde moet er zijn, in alle omstandigheden.

Wendy en ik hadden ons neergelegd met de knieholten in de beugels.  Wij vrouwen kennen dat wel.
Om de hengsten aan te moedigen had Wolf een consumptiebon per vijf volle kapotjes voorzien; het lijken de 'Yoors Happy Days' wel.  De wedstrijd kon beginnen.  De wachtrij blote mannen, was bij Wendy langer dan de mijne.
Voor de sportliefhebbers onder jullie... Na de eerste vijfendertig beurten wordt het lastig, glijmiddel of niet.  Tot de vijftigste is het pijnlijk.  Daarna treed een zekere gevoelloosheid op.  Dit wil zeggen: een voze kut.
(Voor de Nederlanders... Voos: zonder gevoel, op een plaats van het lichaam; bvb.: Mijn lip is nog voos van die spuit bij de tandarts. Bron: Het Vlaams woordenboek).