Toen mijn ogen gewend waren aan de donkere kerker waarin ik opgesloten was, verwonderde ik me om de vreemde patronen die verwerkt waren in de wand. Struikelend over de oneffen vloer, die eveneens uit  natuursteen opgebouwd was, tastte ik de muren van de kelder af. Ergens moest toch een geheime gang te vinden zijn? Dat was altijd zo. En bestond die niet, dan creëerde ik hem wel met mijn verbeeldingskracht. Er mag dan volgens de bewaarder meer zijn dan dat, maar het was op dat moment mijn enige wapen. Een sterk wapen. Het was al meerdere malen mijn redding geweest uit benarde situaties.

Ah, de klok! Het onderste paneel kon makkelijk als deur dienen. Hebbes. Een triomfantelijke rijk gevoel maakte zich van mij meester toen ik de hendel ontdekte. Met beide handen trok ik eraan. Het was vijf voor twaalf.