De sleutel voor mijn overpeinzingen.
Een hele poos geleden ging ik een stukje wandelen en na een beetje doelloos rond te lopen, kwam ik bij het grote donkere bos en vroeg me toen pas af wat ik hier in vredesnaam te zoeken had….
Wat heb ik hier in vredesnaam te zoeken?
Ik liep langs de bosrand en wierp een blik het bos in, in de hoop te ontdekken of het de antwoorden op mijn vragen bevatte. Maar al wat ik zag was bomen en struiken. Takken. Bladeren. Niets wat deed vermoeden dat daar, tussen al het groen en bruin, de sleutel zou liggen voor mijn overpeinzingen. Enigszins vertwijfeld bleef ik staan. Het bos was groot en donker. Ondoorzichtig, enigszins onheilspellend zelfs. De warme ochtendzon die hierbuiten scheen en mij aangenaam verwarmde, bleek binnen de bosrand ongewenst vreemdeling. Slechts een enkele zonnestraal had zich een weg gebaand tussen de forse boomstammen en dikbegroeide takken, om een glimp van wat zich voorbij de eerste bomenrij bevond, te verlichten.
