De stomme schuldbekentenis

Op mijn toetsenbord ligt een hond, mij triest aan te kijken. Het is alsof hij totaal in de put zit.
'Wat is er, hondje, heb ik soms iets van je aan? Ik wil het met alle liefde uittrekken hoor.'
'Nee,' kreunt de hond, en ik ben niet eens verbaasd dat ik hem versta. 'Ik heet geen Dana.'
'Huh? Niemand beweert dat toch?'
'Waarom word ik de dupe van je wedstrijd?' Vervolgt de klagende hond. 'Je reinste dierenmishandeling!'
'O, bedoel je dat. Sorry voor dat misverstand. Iemand dacht dat ik hondsmoe was, mijn schuld. Ik beken en neem de verantwoordelijkheid op me. Ik werd ertoe gedwongen door 140 woorden.'
'Maar Dana, dat waren toch jouw eigen stomme woorden die je zelf als mede-accounteigenares hebt geschreven?'
'Ach, ja, da's waar ook. Sorry!'
'Excuses aanvaard,'  en het hondje legt zijn kop weer neer.