De hondenkop van mijn treinreis
Ik voelde een schok en keek door het raam. De trein was, eerder dan ik had verwacht, in beweging gekomen. In de verte rende mijn hond nog achter de trein aan. Zijn hondenkop bleef me de hele verdere reis helder voor ogen staan.
Mijn reis ging terug in de tijd. Ik herinnerde mij hoe ik in deze tijd van het jaar als kind genoot van de gezelligheid. Te beginnen met de intocht van de goedheiligman in ons land.
Een intocht die toen nog ongestoord doorgang kon vinden. Niemand die er een punt van maakte dat alleen maar donker getinte helpers rondliepen van de zeer hoogbejaarde edelachtbare heer Sint Nicolaas uit het verre Spanje.
Mondkapje als relikwie
Vandaag heb ik zorgvuldig mijn mondkapje opgespeld. In het openbaar vervoer moet ik immers een mondkapje dragen. Ik draag het als een soort relikwie bij me, al besef ik dat de normen eigenlijk toch net iets anders zijn. Maar ik hoop dat ik hiermee een beetje humor kan gaan creëren in de mensen om mij heen. Hopen tegen beter weten in misschien, maar toch…
Aanvankelijk gebaren verschillende mensen in de coupé rustig naar mij, wijzend op hun mond. Ik veins dat ik hen niet begrijp en kijk hen glimlachend aan. Als ik mijn boek met hondenfoto’s pak, beginnen de mensen wat te mompelen. Ik maak er geen woord van, maar aan hun gezichten te zien zijn ze niet blij. Maar goed, ik besluit rustig in mijn boek te bladeren.
Op een gegeven moment komt de conducteur mijn coupé binnen. Hij heeft uiteraard keurig zijn mondkapje voor en oogt vriendelijk. In elk geval naar de reizigers die hij als eerste controleert. Maar als hij bij mij aankomt, verandert dat. Met een norse blik vraagt hij mij waarom ik mijn mondkapje niet op heb.
Mijn visie op het mondkapje
Weloverwogen sprekend formuleer ik mijn antwoord zorgvuldig. Ondertussen sla ik elke verandering in zijn gelaat nauwkeurig gade. Wijzend naar mijn borst zeg ik:
U ziet dat ik mijn mondkapje gewoon draag, zoals mij dat is opgedragen.
Maar ik houd de algemene richtlijnen van het RIVM in ere: let op uw gezondheid en zorg goed voor uzelf. Dat betekent dat ik mijzelf niet wil laten stikken - direct of indirect in de loop der jaren - in mijn eigen adem.
Weet u, ik blijf graag ook na deze coronatijd in leven. Ik stap niet graag over in de Runaway train…
De conducteur komt tijdens mijn verhaal volkomen onverwacht tot bezinning en zet zelfs zijn eigen mondkapje af. Net zoals een aantal medereizigers spontaan hun mondkapjes af laten dalen naar onder hun kin. Waar zo’n treinreis al niet goed voor is, hè?
Leve de vrijheid! Leve het leven!
Dit door het Hondekopverhaal van @Meppel Nu geïnspireerde verhaal past binnen de kaders van de schrijfuitdaging van @Hans van Gemert. De openingszin is een opdracht van de uitdager himself.
Overigens betekent dit verhaal niet, dat in alle gevallen mondkapjes slecht zijn of geweigerd moeten worden. Wel wil ik de risico’s, die ook aan dit paardenmiddel kleven, onder de aandacht brengen. Bezint eer gij begint, zal ik maar zeggen…
