De vreemde doos
Een jongen komt net thuis van school en zet zijn fiets neer in de schuur. Hij draait de deur van het slot af en stapt het huis binnen. Hij ziet dat zijn ouders niet thuis zijn en doet eerst zijn schoenen en jas uit. Zodra hij zijn schoenen en jas uit heeft gedaan loopt de jongen naar de koelkast toe om wat te drinken te gaan pakken. Ondertussen ziet hij dat op tafel een doos staat en hij vindt dit heel vreemd. Nadat hij een glas heeft gepakt en er wat te drinken in heeft gedaan loopt hij naar de vreemde doos op tafel. Uit nieuwsgierigheid maakt hij de doos open en hij ziet allemaal foto’s van zichzelf toen hij klein was. Hij vindt het raar, omdat hij nog nooit eerder deze foto’s heeft gezien. Hij besluit om verder te kijken totdat hij geen foto’s meer ziet. Ineens vindt hij een papier en hij begint het te lezen. Er staat op dat papier dat zijn ouders niet zijn biologische ouders zijn. Hij kan de woorden die er staan nauwelijks bevatten. Net op dat moment hoort hij de deur open gaan. Hij hoort het wel, maar hij kan zijn ogen niet van het papier afhalen. Zijn moeder stapt naar binnen en ziet haar zoon bij de doos staan met het papier in zijn handen. Ze schrikt ervan, maar ze wil haar zoon wel de waarheid vertellen. De jongen kijkt op van het papier en kijkt naar zijn moeder. Hij begint van alles te schreeuwen naar zijn moeder. Waarom hebben jullie mij dit nog nooit verteld? Wie zijn jullie echt? Wie zijn mijn echte ouders? Zijn moeder probeert hem te kalmeren en zegt dat ze al zijn vragen wil beantwoorden. De jongen zegt ga je gang en hij gaat zitten op de bank. De moeder gaat naast de jongen op de bank zitten en ze begint alles uit te leggen.
Op een geven moment toen je vader en ik 23 jaar waren wilden wij dolgraag een gezinnetje gaan starten. We probeerde steeds zwanger te worden en toen het na een jaar nog niet gelukt was gingen we naar een dokter toe. We moesten allerlei onderzoeken ondergaan wat een half jaar duurde. Uiteindelijk kregen we te horen dat ik helemaal onvruchtbaar was. Er was geen enkele kans voor ons om zwanger te raken. Wij, vooral ik, hebben dit toen die tijd moeten verwerken totdat we ineens begonnen na te denken over adopteren en dat er toch nog een kans voor ons bestond om een gezinnetje te starten. We zijn het proces toen gestart en we wilde graag een kindje die gewoon uit Nederland kwam. Na een tijdje kregen we te horen dat er een meisje van 16 jaar zwanger was en dat ze het kindje wilde laten adopteren. We waren heel erg blij en enthousiast. We hebben toen het meisje ontmoet, jouw biologische moeder. We hebben de zwangerschap nog mee kunnen maken vanaf de 20 weken. Wij werden bij alles betrokken en we wilde hetzelfde doen bij jou moeder. Je moeder heeft zelfs je naam verzonnen en is nog een paar keer langs geweest. Tot het moment dat ze ineens niet meer langs kwam. We hebben op verschillende manieren geprobeerd om haar te bereiken, maar dit is ons helaas niet meer gelukt. De jongen probeert het allemaal te begrijpen maar vindt het moeilijk om het te bevatten. Hij vraagt aan zijn moeder of zij misschien nog wel de naam heeft van zijn biologische moeder en ook vraagt hij of ze het erg vindt als hij op zoek naar haar gaat. Zijn moeder vindt dat geen probleem en zou hem zelfs willen helpen met zoeken. Als laatste zegt zijn moeder dat ze zijn biologische moeder heel erg dankbaar is dat ze zo’n mooie jongen van haar heeft gekregen.
