Haar prestaties hebben een revolutie teweeggebracht in de muziekwereld. Maar pas de laatste jaren worden haar prestaties gevierd. De componist is nog steeds nauwelijks een begrip. Nu ontvangt ze achterstallige erkenning, ook in een nieuw stuk, Daphne Oram's Wonderful World of Sound. Toen de toneelschrijvers Isobel McArthur, die ook Oram speelt, en Paul Brotherston Oram gingen onderzoeken, werden ze weggeblazen. Oram, die in 2003 stierf, heeft een biografie die net zo onverwacht is als één van haar composities en niet alleen omdat ze in de mannelijke wereld van sound engineering heeft gewerkt.

Daphne Orams jeugd in Wiltshire bevat een vroege, levens veranderende seance die haar muzikale carrière op gang bracht. Toen ze 17 jaar was, nodigde de vader van Oram het beroemde medium Leslie Flint naar het huis uit. Maar zijn bewering dat een stem van buitenaf voorspelde dat Oram een ​​geweldige muzikant zou zijn, was goed voor haar vaders besluit om haar toe te staan ​​de opleiding tot verpleegster te staken, ten gunste van een carrière in de muziek. Op de leeftijd van 18, werd ze afgewezen om te werken als een muziek balancer op de BBC. Binnen een paar jaar was ze studiomanager en begon ze aan de strijd om een ​​studio op te zetten voor de productie van elektronische geluidseffecten en muziek.

Daphne zag het potentieel van tape-manipulatie toen de technologie in de wereld aankwam, in de vroege jaren 1950. Zoals versnellen of vertragen, splitsen of gelaagdheid opnames om nieuwe geluidseffecten en muzikale composities te creëren. Dergelijke experimenten waren toen radicaal. Maar terwijl experimenten met avant-garde door de overheid werden gefinancierd in andere Europese landen, werden dergelijke ideeën in het Verenigd niet serieus genomen. Vooral niet als ze afkomstig waren van een vrouw. Terwijl Oram, samen met Desmond Briscoe, uiteindelijk de BBC overtuigde om de Radiophonic Workshop op te zetten, was deze klein en slecht gefinancierd, met behulp van afgedankte apparatuur van de Royal Albert Hall.

Oram had grotendeels de taak geluidseffecten voor radiodrama's te leveren. Terwijl sommige van deze innovatief waren, bleef het potentieel voor een geheel nieuwe muzikale taal onbenut. Onverschrokken als ze was, begon ze 's nachts alleen te werken en duwde ze bandrecorders rond om haar eigen multi-track studio voor het produceren van symfonische werken te creëren. Maar toen kreeg ze te horen dat ze zes maanden vrij moest nemen. Haar bazen maakten zich zorgen over het effect van radiofonische apparatuur op het menselijk lichaam. Gefrustreerd stopte ze. 

De Oram Award werd gelanceerd ter ere van de PRS Foundation en de New BBC Radiophonic Workshop om vrouwen te celebreren die innoveren in geluid en muziek. Haar archief is beschikbaar om te studeren aan de Goldsmiths University in Londen. Het Science Museum exposeerde de originele Oramics-machine en Apple heeft een Oramics-app uitgebracht. Ook haar mythische compositie Still Point, bedacht in 1949 maar nooit uitgevoerd, kwam uiteindelijk tot leven dankzij Shiva Feshareki, James Bulley en het London Contemporary Orchestra. Daphne was pas 23 toen ze Still Point schreef. Een enorm ambitieus stuk. Het dateert van vóór gelijkaardige experimenten van onder andere Pierre Schaeffer en Karlheinz Stockhausen. Het stuk is een soort kromgetrokken call-and-response tussen het orkest en 78-toerenplaten, waarbij gebruik wordt gemaakt van draaitafels en microfoons om het geluid live te manipuleren. Oram's visionaire kijk op elektro-akoestische compositie eindelijk ontketend.