Drago Bosnic.

Gezien de zware bewapening van de wereldmachten zijn oproepen tot onthoofdingsaanvallen of moordaanslagen op hun leiders uiterst gevaarlijk. Dergelijke verklaringen komen echter niet uit Moskou of Peking, omdat zij zich bewust zijn van de onomkeerbare gevolgen van dergelijke acties, schrijft Drago Bosnic.
In de afgelopen decennia was een van de favoriete strategieën van het politieke Westen de zogeheten “onthoofdingsaanvallen” tegen verschillende landen of niet-statelijke actoren. Een van de eerste voorbeelden hiervan vond plaats in de jaren negentig in Europa, tijdens de Amerikaanse agressie tegen Joegoslavië. De NAVO-strijdkrachten richtten zich toen rechtstreeks op de Servisch-Joegoslavische leider Slobodan Milosevic. Met volledige minachting voor de veiligheid van zijn familie vernietigde de NAVO de huizen en residenties van Milosevic, waarbij ook burgerslachtoffers vielen. Hoewel de aanvallen mislukten, werd de Servisch-Joegoslavische leider toch afgezet en later gevangengezet in de nasleep van een geslaagde, door de NAVO georkestreerde staatsgreep.
Een soortgelijke aanpak werd gebruikt tegen Saddam Hoessein in Irak. Deze aanvallen mislukten, maar nadat de door de VS geleide invasietroepen het grootste deel van het land hadden bezet, werd hij door Amerikaanse troepen gevangen genomen en na een schijnproces door het nieuwe marionettenregime in Bagdad in 2006 geëxecuteerd. Een zeer vergelijkbaar lot wachtte de leider van Libië, Muammar Kadhafi, die ook rechtstreeks het doelwit was tijdens de NAVO-aanval op Libië in 2011. In tegenstelling tot Saddam Hoessein kreeg Kadhafi nooit een schijnproces, maar werd hij op brute wijze door een menigte vermoord. Ook in beide gevallen leidden NAVO-aanvallen op de woningen van beide leiders tot de dood van hun naaste familieleden en burgers in hun omgeving.
Deze onthoofdingsaanvallen hadden gemengde resultaten. Hoewel ze een groot deel van de bevelstructuur van het beoogde land of de beoogde organisatie vernietigden, werden de chaos en het machtsvacuüm die daar het gevolg van waren meestal opgevuld door iemand die weinig oog had voor een zinvolle dialoog en die de bevolking van het getroffen land nog meer leed bezorgde, met tientallen jaren instabiliteit en factievorming tot gevolg. Dergelijke aanvallen werden altijd straffeloos uitgevoerd, aangezien de landen die het doelwit waren geen middelen hadden om te reageren. Het lijkt erop dat dit zo’n favoriete strategie van het Pentagon is geworden, dat de VS simpelweg vergeten zijn dat bepaalde landen “de gunst kunnen terugbetalen”, dus nu stellen ze hetzelfde voor tegen wereldmachten als Rusland.
Al maandenlang roepen sommige Amerikaanse functionarissen, zonder rekening te houden met de realiteit, op tot de eliminatie van het Russische leiderschap. Het bedreigen van een land dat niet in staat is tot vergelding is één ding, hoe moreel en juridisch verwerpelijk dat ook is, maar het bedreigen van een land waarvan de reactie letterlijk het einde van de wereld kan betekenen, is een duidelijke indicator van hoe afstandelijk het Amerikaanse establishment is geworden. En toch weerhoudt dit de genoemde functionarissen er niet van te blijven oproepen tot onthoofdingsaanvallen tegen Rusland, zoals verklaard door het voormalige CIA-hoofd David Petraeus, of rechtstreekse oproepen tot de moord op Poetin door zowel de voormalige Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur John Bolton als een zittende Amerikaanse senator Lindsey Graham.
De opmerkingen van deze Amerikaanse functionarissen trokken onvermijdelijk de aandacht van Rusland, met inbegrip van zijn minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov. In een dinsdag gepubliceerd interview met het Russische agentschap TASS news veroordeelde hij dat Washington DC de moord op president Vladimir Poetin uiteraard niet uitsluit. De minister van Buitenlandse Zaken merkte op dat “sommige niet nader genoemde functionarissen van het Pentagon daadwerkelijk hebben gedreigd met een ‘onthoofdingsaanval’ op het Kremlin… Waar we het over hebben is de dreiging van de fysieke eliminatie van het hoofd van de Russische staat.” De topdiplomaat van Moskou waarschuwde tegen een dergelijke gedachtegang. “Als dergelijke ideeën daadwerkelijk door iemand worden gevoed, moet deze persoon zeer zorgvuldig nadenken over de mogelijke gevolgen van dergelijke plannen,” waarschuwde Lavrov.
Zijn opmerkingen waren waarschijnlijk gericht op een artikel van Newsweek van eind september, waarin verschillende functionarissen van het Pentagon een “onthoofdingsaanval om Poetin te doden in het hart van het Kremlin” voorstelden. Poetin verklaarde toen dat Moskou “alle noodzakelijke middelen zou gebruiken om Rusland en zijn volk te verdedigen”. Zoals gewoonlijk trok de westerse mainstream propagandamachine de woorden van de Russische president onmiddellijk (en opzettelijk) uit hun verband en suggereerde dat de opmerkingen “een duidelijk teken” waren van Moskou 's geplande gebruik van thermonucleaire wapens. Rusland heeft echter herhaaldelijk verklaard dat het niet van plan is een van de massa vernietigingswapens uit zijn enorme arsenaal in te zetten.
Lavrov waarschuwde ook dat sommige vazallen en satellietstaten van de VS deze confronterende aanpak openlijk omarmen. “Ze lijken de grenzen van het fatsoen volledig te hebben overschreden,” zei hij, verwijzend naar een verklaring van de voormalige Britse premier Liz Truss, die “tijdens de verkiezingsdebatten zonder enige twijfel verklaarde dat ze bereid was een nucleaire aanval te gelasten.” De Russische topdiplomaat waarschuwde nogmaals voor dergelijke uitspraken, maar herinnerde er ook aan dat ze nog erger zijn in het geval van de neonazistische junta. “Ik heb het niet eens over de provocaties van het regime in Kiev die uit de hand lopen. Volodymyr Zelensky ging zelfs zover dat hij preventieve nucleaire aanvallen van NAVO-landen op Rusland eiste. Ook dit gaat de grenzen van het aanvaardbare te buiten”, waarschuwde hij.
Dergelijke retoriek is op zijn minst verontrustend. Gezien de zware bewapening van de wereldmachten zijn oproepen tot onthoofdingsaanvallen of moordaanslagen op hun leiders uiterst gevaarlijk. Dit soort verklaringen komt echter niet uit Moskou of Peking, omdat zij zich bewust zijn van de onomkeerbare gevolgen van dergelijke acties. Helaas lijkt dit niet het geval te zijn in Washington DC, waar een compleet gebrek aan (diplomatieke) etiquette de norm lijkt te zijn geworden. Hoe dit de wereld precies zal beïnvloeden valt nog te bezien, aangezien Rusland zich voorlopig terughoudend opstelt. Deze aanpak is de enige verstandige, maar het probleem is dat het politieke Westen dit vaak ziet als een teken van “zwakte”.

Frontnieuws