Zijn humeur opgeruimd, schoon van geweten. De boel de boel gelaten en kuisheid als hoogste deugd. Een veeg teken, blik van verstandshouding vol onbegrip en alles aan kant. Het is een korzelig karweitje maar iemand moet het doen. Verwerpelijk werpt hij de zakken met andermans zaken zakelijk weg met een air dat het een aard heeft. Rommelig als de dag tot zover verloopt.

Met holle ogen en de ontluistering om de lippen staart zijn gelaat het geheel gelaten aan, stapel op zijn werk. Arbeid adelt, rust roest en afvallig komt niet in zijn woordenboek voor. De straat met klinkers voorbeeld voor voorzienigheid in het verleden. De schouders eronder en weer omhoog vanwege ophaaldag.

Ondergrondse opeenhopingen onttrokken aan ons opmerkingsvermogen met dank aan de overal in overall gehulde hulde verdienende helden. Het eigen milieu reeds riant ontstegen om beter her te beginnen bij jezelf. Steeds in scheiding ijzervreters plastic soep waaruit walm met alle winden waait. Wat rest slechts #rommelpotterij

Het voornaamste is de aanhoudende anonimiteit waarvoor met name is gekozen. Uniformiteit bovendien in uiterlijk vertoon. Lekkere leegte in een volwaardig vrije functie, fris als de wind en aardig in zijn element. Vraag en aanbod afgestemd soms in meer of mindere mate maar meestal met medemenselijkheid als mestoverschot.

Opgaan in het straatbeeld gelijk als je werk, alternatief scenario waarbij je niet jezelf verliest. Onopgemerkt opmerkelijk oogstrelend ordentelijk overzichtelijk of omineus ontdaan. Resultaat zonder residu.

Loading full article...