Vol trots bekeek Mitchel zichzelf in de spiegel. Hij zag er onberispelijk uit, vond hij zelf. Het donkerblauwe uniform stond hem erg goed, het deed zijn gespierde gestalte nog wat beter uitkomen. Het insigne van de beveiligingsfirma waarvoor hij werkte was glimmend gepoetst, evenals de knopen van zijn uniformjas. Ja, hij zag er fantastisch uit.
Het oortje met het spiraalvormige snoertje zat perfect. Niet zo raar, het was op maat voor hem gemaakt. Hij keek op de klok, en controleerde voor de vijfde keer of de tijd op zijn horloge daarmee overeen kwam. Tijd om te beginnen. Zijn eerste dienst op zijn allereerste werkdag. Echt nerveus was hij niet, zijn maandenlange training had hem op de meest voorkomende situaties voorbereid. Een gezonde spanning, die voelde hij wel. Bovendien, een beetje speciaal was vandaag toch wel.
‘Tijd om te beginnen, Mitchel,’ merkte zijn chef op, die met een glimlachje naar het tafereeltje had staan kijken, ‘doe jij de deur open?’
‘Zeker chef!’
‘Zet je schrap!’
Een wat mysterieus advies, dacht Mitchel bij zichzelf, maar hij had geen tijd om daarop te reageren. Tijd is tijd, nietwaar?
Hij opende de deur van het kantoortje en liep met kordate tred naar de glazen toegangsdeuren van het warenhuis. Gelukkig waren de deuren voorzien van een soort centrale sloten, er was maar één sleutelbeweging nodig om ze allemaal te ontsluiten. Nu waren het nog slechts de rolluiken, die de toegang tot het warenhuis afschermden. Ook hier gebruikte Mitchel zijn sleutel en met een druk op de knop schoven de luiken langzaam naar boven op en verdwenen in een donkere gleuf om zich daar op te rollen.
Als Mitchel had verwacht dat het toegestroomde publiek nu rustig en waardig naar binnen zou komen, dan had hij zich vergist. Flink vergist. Toen de opening tussen de vloer en de rolluiken nog maar nauwelijks één meter groot was doken de eerste dames er al onderdoor om vervolgens een sprintje te trekken in de richting van de modeafdeling van het warenhuis. Voor wandelende obstakels hadden ze geen oog, zelfs niet als ze een beveiligings-insigne droegen. De verbouwereerde Mitchel werd met gemak aan de kant geschoven door de steeds groter wordende menigte. Mensen kwamen roepend en schreeuwend langs en welhaast over elkaar naar binnen en gristen hebberig de kledingstukken voor elkaars neus weg.
‘Elke keer hetzelfde.’ zuchtte de chef toen hij Mitchel weer overeind hielp. ‘Misschien is het toch te veel, 70% korting in de uitverkoop op de kledingafdeling.’
(c) 2018 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay
