De vuurdoop
Vol trots bekeek Mitchel zichzelf in de spiegel. Hij zag er onberispelijk uit, vond hij zelf. Het donkerblauwe uniform stond hem erg goed, het deed zijn gespierde gestalte nog wat beter uitkomen. Het insigne van de beveiligingsfirma waarvoor hij werkte was glimmend gepoetst, evenals de knopen van zijn uniformjas. Ja, hij zag er fantastisch uit.
Het oortje met het spiraalvormige snoertje zat perfect. Niet zo raar, het was op maat voor hem gemaakt. Hij keek op de klok, en controleerde voor de vijfde keer of de tijd op zijn horloge daarmee overeen kwam. Tijd om te beginnen. Zijn eerste dienst op zijn allereerste werkdag. Echt nerveus was hij niet, zijn maandenlange training had hem op de meest voorkomende situaties voorbereid. Een gezonde spanning, die voelde hij wel. Bovendien, een beetje speciaal was vandaag toch wel.
‘Tijd om te beginnen, Mitchel,’ merkte zijn chef op, die met een glimlachje naar het tafereeltje had staan kijken, ‘doe jij de deur open?’
Met plezier gelezen.