De zee: mijn grootste vriend en grootste vijand

Wat een prachtige afbeelding is dit. Het doet me denken aan al die mislukte foto's die ik heb geprobeerd te schieten van de zonsondergang of welk moment maar ook aan het strand.

Het is zo'n vredig beeld, een kabbelende oceaan, een ondergaande zon. Zo kleurrijk en zo levendig, maar ook rustig.

Desalniettemin ben ik altijd best wel bang geweest voor de zee. Nou ja, als baby niet, ik kroop er altijd heen en dan moest mijn moeder weer achter me aan. Dat terwijl mijn neefje altijd op zijn gat bleef zitten, en nooit wat kwaad deed. Mijn moeder zal wel eens gedacht hebben: had ik nu mijn schoonzus haar zoontje maar gehad, in plaats van dit nieuwsgierige meisje hier.

Enfin, die zee dus. Sinds ik als kind een keer bijna ben verdronken in een golfslagbad, ik zal een jaar of 8 of 9 zijn geweest, durf ik niks meer als er golven in de buurt zijn. Het strand vind ik heerlijk. Varen vind ik ook heerlijk. Maar zwemmen in de zee? Nee hoor, niks voor mij. Zelfs op mijn 20e met vriendinnen op vakantie in Turkije, durfde ik echt niet zo ver de zee in als mijn vriendinnen. Ze vonden me zelfs een beetje gek dat ik persé wilde kunnen staan als ik in het water was.

Toch denk ik niet dat ik gek ben. Ik kan immers ook goed leven met níet zo ver het zeewater in gaan. Waarschijnlijk heb ik gewoon nooit mijn trauma overwonnen. Ik kan het in ieder geval aanwijzen, dat is al heel wat. Idem met mijn wespenfobie trouwens, die angst is bijna nóg groter. Daar zal ik volgende keer wat over schrijven.